Milena Wójtowicz - "Post Scriptum"

Tytuł: Post Scriptum

Autor: Milena Wójtowicz

Wydawnictwo: Jaguar

Rok wydania: 2018

Liczba stron: 300

Ocena: 7/10

Opis:

Piotr Strzelecki, psycholog, coach i doradca post mortem wraz z Sabiną Piechotą, specjalistką ds. BHP prowadzi firmę PS Consulting, której docelowymi klientami są osoby nienormatywne: wampiry, wiły, wilkołaki, obłoczniki. Piotr i Sabina też są nie do końca ludźmi… i radzą sobie z tym każde na swój sposób. Ona nadmiernym spożyciem wyrobów cukierniczych, on medytacją i wdychaniem lawendy.

Przypadkiem oboje zostają wplątani w intrygę kryminalną: ktoś nastaje na życie (lub też egzystencję duchową) brzeskich nienormatywnych. Mimo oporów ze strony Sabiny, z inicjatywy Piotra podejmują śledztwo – a raczej próbują je podjąć. Świadomi własnego braku kompetencji w pracy detektywistycznej, szukają pomocy u opolskiego policjanta, który raz w miesiącu zwykł wyć do księżyca. Tymczasem tajemniczy morderca sięga po osikowy kołek… i sprawy przybierają bardzo niekorzystny obrót dla pary detektywów-amatorów.

Recenzja:

Milena Wójtowicz nie ma na swoim koncie zbyt wielu powieści, jednak fani polskiej fantastyki na pewno kojarzą jej nazwisko. Autorka Podatku długo kazała nam czekać na swoją nową powieść, ale oto jest – Post Scriptum! I wiecie co? Warto było czekać!

Piotr Strzelecki i Sabina Piechota to dwójka nienormatywnych, którzy razem założyli biznes w Brzegu. Sabina zajmuje się BHP, prowadzi szkolenia dla wilkołaków, kultystów i innych indywiduów, natomiast Piotr… jest coachem. Myślicie, że to się nie łączy? A owszem, łączy się i wbrew pozorom firma radzi sobie doskonale, na tyle że Sabinie nie brakuje aż tak wiele do zakupu wymarzonego mieszkania we Wrocławiu.

Choć Piotr i Sabina razem mają rozległe kompetencje, nie zajmują się tropieniem morderców. Kiedy jednak ktoś zaczyna nastawać na życie brzeskich nienormatywnych, nie mają zbyt wielkiego wyboru: muszą się tym zająć. Werbują do pomocy policjanta Wilczka, któremu zdarza się zawyć raz w miesiącu do księżyca, i zabierają się do dzieła. Dzieła bardzo nieudolnego i nieporadnego, ale ostatecznie liczą się efekty, prawda?

Milena Wójtowicz stworzyła dwójkę naprawdę ciekawych głównych bohaterów i całe mnóstwo interesujących postaci drugoplanowych. Z wielką przyjemnością (i równie wielkim uśmiechem na twarzy), czytałam o krwiożerczej Sabince, która sublimowała swoje potrzeby na słodycze, o nieco ciapowatym Piotrze, który okazał się w końcu ciekawym osobnikiem, zorganizowanej Ewce i jej siostrze Agnieszce, uwielbiającej wizyty na siłowni. Bardzo mi się podobało, że autorka nie wyłożyła od razu kawy na ławę i tajemnice bohaterów zdradzała powolutku. Kolejnym plusem był brak wątku miłosnego. To znaczy miłość tu była, było jej nawet sporo, ale czysto platoniczna. Da się? Da się.

Jeśli czytaliście poprzednie powieści autorki, na pewno wiecie, że nie brakuje w nich humoru. W Post Scriptum również jest go wiele. Przez większość lektury uśmiech nie schodził mi z ust. Zawód Piotra generował sporo komicznych sytuacji i tak naprawdę przyjemność z czytania psuła mi jedynie pozostawiająca trochę do życzenia redakcja książki. Literówki trafiały się tu zbyt często i czasem wytrącały z rytmu. Jeśli chodzi o wady, znalazłam jeszcze tylko jedną: książka była za krótka! Mam wielką nadzieję, że autorka napisze kolejną część, bo z chęcią przeczytałabym jeszcze o przygodach Piotra, Sabiny i spółki.

Post Scriptum to bardzo sympatyczna historia, napisana lekko i z humorem, trochę w stylu powieści fantastycznych zza wschodniej granicy. Koniecznie przeczytajcie, jeśli macie ochotę na lekturę, która wprawi was w dobry humor.