Joanna Żamejć – „Perkunowe wyroki”

Tytuł: Perkunowe wyroki

Autor: Joanna Żamejć

Wydawnictwo: Pracownia Wydawnicza ElSet

Rok wydania: 2018

Liczba stron: 488

Ocena: 8/10

Opis:

„Perkunowe wyroki” to opowieść o powrotach i bolesnych rozstaniach, o wolności wyboru i konsekwencjach podejmowanych decyzji, o ciężarze odpowiedzialności, o konieczności zachowania wiary i tradycji przy jednoczesnej akceptacji tego, co nowe, o poszukiwaniu szczęścia i spełnienia nawet daleko poza rodzinnym, bezpiecznym gniazdem, bo kto wie, dokąd prowadzą kręte Perkunowe ścieżki.

Lata 70 XIV wieku. Puszczański ogród nad Alną rozrasta się i prężnie rozwija, przybywają kolejni przybysze w nadziei na lepszą przyszłość. To właśnie tu, w średniowiecznym Allenstein, Joanna Żamejć rozpoczyna swą opowieść - kontynuację losów Auszry, Namira, Maurersohnów, zasadźcy i Margrit, ale oddaje także głos nowemu pokoleniu, czyli dzieciom pierwszych osadników. Społeczność grodu powoli zaczyna się krystalizować, umacniają się lokalne więzi oparte na tradycji i Jedynej Wierze. Czy we wspólnocie Allenstein jest zatem miejsce dla obcej, innej - dla litewskiej ragany? Czy Auszra i jej współplemieńcy ocalą swą tradycję, żyjąc wśród chrześcijan? Czy można jeszcze przestrzegać odwiecznych praw natury, gdy coraz bardziej kuszą `brzęcząca moneta` i wielki świat pełen nowych wyzwań, tajemnic i zagrożeń?

Autorka w barwnych słowach kreśli historie pełnokrwistych postaci, którymi rządzą ludzkie, jakże uniwersalne namiętności: miłość, przyjaźń, oddanie, ale także nienawiść, zazdrość, chęć zemsty...Na tle losów bohaterów rozgrywa się bezwzględna walka biskupstwa warmińskiego z państwem zakonnym. Krzyżackie intrygi dawno przestały mieć wymiar dyplomatyczny, a stały się niebezpieczną grą, która bezceremonialnie wkracza w życie bohaterów i burzy ich spokój.

Recenzja:

Nawrócenie wiedźmy Joanny Żamejć było moim literackim objawieniem w 2015 roku. Świetny debiut polskiej autorki, który ustawiłam sobie na półce obok Mgieł Avalonu. Długo przyszło mi czekać na kontynuację, a musicie wiedzieć, że wyglądałam jej niecierpliwie. I oto nadeszła ta chwila, po trzech latach w moje dłonie trafiły Perkunowe wyroki. Niestety przez ten czas sporo zdążyłam zapomnieć, a przed lekturą Wyroków nie miałam jak przypomnieć sobie poprzedniej części. Na szczęście choć jest to kontynuacja losów znanych bohaterów, akcja toczy się kilkanaście lat później i w zasadzie choć dobrze jest znać Nawrócenie wiedźmy, nie jest to konieczne.

Mamy rok 1370, Allenstein rozrasta się w najlepsze nad rzeką Alną. Po raz kolejny akcja książki skupia się na Auszrze. Ragana, która w poprzedniej części była młodą, niepokorną dziewczyną, teraz jest zapracowaną matką po przejściach. Choć autorka pisze zarówno o niej, jak i o  Maurersohnach oraz zasadźcy i jego małżonce, sporo uwagi poświęca też ich dzieciom, czyli nowemu pokoleniu. Losy Margrit, czyli ladacznicy, która w poprzedniej części nieoczekiwanie zdobyła moją sympatię, toczą się jakby osobnym torem, ale o tym później.

Jeśli czytaliście Nawrócenie wiedźmy, na pewno pamiętacie romantyczną i porywającą historię wielkiej miłości Auszry i Namira. Bardzo mi się podobało to, jak autorka pociągnęła ten wątek. Jak pokazała, że Namir, niegdyś ambitny myśliwiec, nie był w stanie znieść popularności i niezależności żony i jak to doprowadziło do zachwiania tej miłości. Żadna z miłości nowego pokolenia nie była równie epicka jak ta Auszry i Namira, ale to, przez co przechodziła ta dwójka, karze się czytelnikom zastanowić, czy takie namiętne uczucie wystarczy, jeśli małżonkowie bardzo się między sobą różnią?

Można powiedzieć, że głównymi bohaterkami tej książki są kobiety. Autorka sporo pisze o ich sytuacji – o zależności od mężczyzn, przemocy fizycznej, której doświadczają, o gwałtach, wreszcie o kobiecej solidarności, a czasem jej braku i o próbach wypracowania własnej niezależności. Zdecydowanie najbardziej niezależną postacią jest tu wspomniana już ladacznica Margrit, która dzięki (tak właśnie, dzięki) zawodowi, który uprawia, może nie liczyć się z mężczyznami i postępować wedle własnej woli… no chyba, że są to mężczyźni tak potężni jak wielki mistrz zakonu krzyżackiego, wtedy musi się przed nimi ugiąć. Choć jej poczynania mogą budzić sprzeciw w czytelnikach, ostatecznie trudno jej nie lubić: właśnie za tę niezależność, za spryt i pomysłowość, ale i za lojalność oraz oddanie względem przyjaciół.

Po raz kolejny autora napisała wspaniałą powieść obyczajową o wszystkich uniwersalnych wartościach, które rządzą ludzkim życiem: o przyjaźni, miłości, nienawiści, zazdrości, zemście. Tłem do tej barwnej obyczajowej historii są wydarzenia polityczne, a dokładniej wątek walki zakonu krzyżackiego z biskupstwem warmińskim. On akurat trochę mnie nudził, ale że jest to nie tylko powieść magiczna, lecz także historyczna, rozumiem, dlaczego się tu znalazł.

Muszę się przyznać, że losy nowego pokolenia śledziłam z zainteresowaniem, ale bez wypieków na twarzy. Na kolejną część będę również czekała z niecierpliwością, ale głównie dlatego, by poznać losy najmłodszego dziecka Auszry – córeczki, o której od samego początku wiadomo, że jest najsilniejszą raganą w całym rodzie.

Cóż mogę napisać, gorąco polecam wam tę powieść, podobnie jak Nawrócenie wiedźmy. Pani Joanna pisze z iście epickim rozmachem i jej książki czyta się rewelacyjnie – żałuję tylko, że tak długo trzeba na nie czekać.