Paul Doherty, Cody Cassidy – „Już nie żyjesz”

Tytuł: Już nie żyjesz

Autorzy: Paul Doherty, Cody Cassidy

Wydawnictwo: Znak Horyzont

Rok wydania: 2018

Liczba stron: 288

Ocena: 3/10

Opis:

Ta książka nie uchroni Cię przed śmiercią ale może Cię uchronić przed głupią śmiercią.

Co by się stało, gdybyś został prawdziwą ludzką kulą armatnią?

Albo gdybyś znalazł się w samym środku roju komarów?

Czy mógłbyś pokonać wodospad Niagara w beczce i pozostać żywym?

Ile ciasteczek mógłbyś zjeść, gdybyś był Ciasteczkowym Potworem?

Przeczytaj o najbardziej dziwacznych, makabrycznych i zaskakujących sposobach pożegnania się z życiem. Wszystkie są w 100% skuteczne i przetestowane przez bohaterów książki.

Dowiedz się, jak nie zostać jednym z nich. Sprawdź, co w tej sprawie ma do powiedzenia współczesna nauka. Beztrosko objaśnią Ci to pisarz i publicysta Cody Cassidy oraz Paul Doherty, profesor fizyki ze słynnego Muzeum Exploratorium w San Francisco.

Recenzja:

Nadawali kiedyś w telewizji taki program, Przedziwne rodzaje śmierci. Opisywał przypadki różnych mniej lub bardziej niezwykłych zgonów, które były poddawane rekonstrukcji i komentowane przez ekspertów. Lubiłam go oglądać i przypomniałam sobie o nim, gdy zobaczyłam w zapowiedziach książkę Już nie żyjesz. Opis obiecywał, że przeczytam w niej o najbardziej dziwacznych, makabrycznych i zaskakujących sposobach pożegnania się z życiem. No sami powiedzcie, czy to nie brzmi zachęcająco? Dla mnie brzmiało, więc z entuzjazmem zamówiłam książkę. A potem zaczęłam czytać i mój entuzjazm gwałtownie zmalał, aż po kilku stronach zniknął zupełnie i zwyczajnie męczyłam się ze skończeniem tej pozycji.

Autorzy już we wstępie piszą, że często w poszukiwaniu odpowiedzi na swoje pytania, niejednokrotnie zbyt abstrakcyjne, by mogły utrzymać moje zainteresowanie (Co by było gdybyś poleciał na gapę na Księżyc… albo wskoczył do czarnej dziury… albo został wychowany przez sępy… albo naprawdę mocno uścisnął komuś rękę), wypuszczali się na opłotki nauki i opierali na przypuszczeniach. I to pierwsza rzecz, która mi nie pasowała. Takie pozbawione sensu gdybanie, niby naukowe, ale jednak nie do końca. Nie mam pojęcia, jak zakwalifikować tę książkę. Na pewno nie nazwałabym jej pozycją popularnonaukową. Owszem, autorzy powołują się na naukę, przytaczają jakieś fakty, ale miałam wrażenie, że naginają je tak, żeby pasowały do ich pytań. Niby Doherty jest profesorem fizyki, ale brakowało mi w tej książce profesjonalizmu. Dlaczego? Ano przez drugą rzecz, która okazała się dla mnie w Już nie żyjesz nie do przełknięcia, a mianowicie przez wątpliwej jakości humor.

Powiedzmy sobie szczerze: dobry suchar nie jest zły, a żenujący żart też może bawić, ale jeśli przez niemal trzysta stron autorzy bez ustanku rzucają takimi głodnymi tekstami, na które ma się jedynie ochotę przewrócić oczami, to cóż, czytanie czegoś podobnego jest drogą przez mękę. Zupełnie mi nie podszedł humor prezentowany przez Cassidy'ego i Doherty'ego, a sądzę, że gdyby się na niego nie silili, mogłabym odebrać tę książkę inaczej. Żałuję też, że nie ma tu większej ilości opisów faktycznych wydarzeń. Ale najwyraźniej autorzy nie dotarli do wystarczającej liczby przypadków ciekawych (lub makabrycznych i dziwacznych, co kto woli) zgonów, więc postanowili trochę sobie wymyślić, żeby dobić do rozsądnej liczby stron i móc wydać swoją pracę w formie książki. Cóż, niepotrzebnie. Moim zdaniem teksty z tej pozycji są na poziomie internetowych wpisów (które zresztą stanowiły źródło inspiracji dla autorów, co widać po bibliografii składającej się w większości z linków) i właśnie w internecie jest ich miejsce. Drukowanie ich w formie książki to strata papieru.