Yasmin Rahman – "Czego ci nie mówię"

Autor: Yasmin Rahman

Tytuł: Czego ci nie mówię

Wydawnictwo: IUVI

Rok wydania: 2020

Ilość stron: 435

Ocena: 10/10

Opis:

OLIVIA, CARA i MEHREEN – trzy zwykłe dziewczyny, każda inna. Trzy dziewczyny, które postanowiły popełnić samobójstwo. Żadna nie ma tyle odwagi, by zrobić to samodzielnie, dlatego logują się na stronie MementoMori.com i zostawiają informację o poszukiwaniu partnera do samobójstwa, a algorytm strony dokonuje wyboru. W ten sposób się poznają.

1. Imię i nazwisko

2. Wiek

3. Miejsce zamieszkania

4. Dlaczego chcesz umrzeć?

Wydaje ci się, że wiesz, co będzie dalej?

Że twórcy Memento.Mori tak pokierują dziewczętami, żeby odwieść je od dramatycznego kroku?

Albo wyślą do ich domów terapeutów, którzy pomogą wszystkim uporać się z problemami?

Albo skontaktują się z ich rodzicami, żeby ostrzec, co planują dziewczyny?

No cóż. To nie jest prosta historia z przewidywalnym finałem.

Dlatego warto ją przeczytać. A nawet trzeba.

Recenzja:

Jeśli mam być szczera, to gdy trafiłam na okładkę i opis Czego ci nie mówię, spodziewałam się ciekawej książki młodzieżowej/YA, która porusza trudne tematy. Ale to było tyle. Zdecydowanie nie byłam przygotowana na to, co dostanę. Nawet mimo ostrzeżeń na czwartej stronie okładki. I chyba to dlatego ta historia tym bardziej mną zawładnęła. Bo już teraz muszę Wam powiedzieć, że to jedna z tych, które nie tyle można, co trzeba przeczytać.

Cara, Olivia i Mehreen to nastolatki, które zmagają się z różnymi problemami. Na pozór zwyczajne, uśmiechnięte i poukładane, skrywają w sobie coś, czego nikomu nie mówią. Aż w końcu ich wewnętrze demony są zbyt wielkie, tak wielkie, że dziewczyny postanawiają popełnić samobójstwo. Nie chcą jednak robić tego same, więc rejestrują się na stronie MementoMori.com, która dobiera ich jako partnerki. I od tego wszystko się zaczyna… I przez to też może wszystko się skończyć…

Wow. Jestem pod ogromnym wrażeniem tej książki, a biorąc pod uwagę, że to debiut autorki, tym bardziej nie jestem w stanie w odpowiedni sposób wyrazić swojego podziwu. Przede wszystkim za to, że tak trudny temat udźwignęła w tak doskonały sposób. Ba, nie jeden temat, nie dwa, poruszyła tutaj o wiele więcej skrajnie różnych problemów, które były w stanie wgnieść człowieka w ziemię. W dodatku zrobiła to z odpowiednią delikatnością, w innych miejscach z dosadnością, by ukazać jeszcze lepiej wszystkie zdarzenia.

Za kreację bohaterek należą jej się głośne brawa, bo wszystkie trzy dziewczyny zostały stworzone tak starannie, charakter każdej z nich został przedstawiony tak realnie, że nie dało się po prostu nie przeżywać razem z nimi kolejnych wydarzeń. Z sarkastyczną i wredną Carą, z poukładaną i zagubioną Mehreen, z silną i do bólu kulturalną Olivią. Wszystkie trzy zdobyły moje serce, które zostało złamane w trakcie lektury i to kilkukrotnie.

Na dodatkową uwagę zasługuje formatowanie książki. W środku znajdziemy nie tylko płynną, litą narrację, bo autorka postanowiła jeszcze lepiej przedstawić szalejące w bohaterkach emocje za pomocą dobrania odpowiednich fontów, rozbicia, przerzucenia słów, blednięcia ich w miarę, gdy ich wydźwięk miał wygasać… A to działa na czytelnika mocniej. Rozdziały Olivii, tak fragmentaryczne i chaotyczne, są jednocześnie tak wymowne i mocne, że nie sposób po prostu przejść obok nich obojętnie.

Same poruszane przez autorkę tematy – samobójstwo, depresja, okaleczanie się… I cała masa innych poważnych problemów, z którymi borykają się bohaterki – są bardzo trudne do opisania i to w taki sposób, by pokazać ich wagę, ale jednocześnie nie dobić czytelnika do ziemi. Autorce udało się równoważyć cięższe momenty humorem, lżejszymi i jaśniejszymi chwilami, które wprowadzały nadzieję na to, że będzie lepiej.

Ale mimo wszystko lektura była miejscami tak mocna i emocjonalna, że musiałam odkładać książkę, by ochłonąć i dać łzom spłynąć, bo nie widziałam na oczy. Tak ogromnej dawki cierpienia, jaka znalazła się w środku, nie da się przyjąć na raz. I to naprawdę straszne, że niektóre osoby muszą żyć z nią na co dzień – jak bohaterki książki. Dlatego ważne jest też podkreślenie tego, że nawet w najtrudniejszych chwilach można znaleźć osobę gotową nam pomóc. Książka zawiera na samym końcu listę organizacji, które mogą być pomocne, jeśli dzieje się coś, o czym nie ma się odwagi porozmawiać z bliską osobą. Dlatego, jeśli którykolwiek z problemów, z jakimi borykają się bohaterki, dotyczy Ciebie bądź osoby w Twoim otoczeniu – nie wahaj się i koniecznie wyciągnij pomocną dłoń. Może się okazać, że to właśnie na nią czeka osoba w potrzebie.

Podsumowując moją opinię: Czego ci nie mówię to trudna, bolesna, niedająca się zapomnieć powieść. Pełna ogromnej dawki cierpienia, pełna strachu i niepewności o to, co się wydarzy. Opowiadająca o wielu ważnych problemach, o przyjaźni, o potrzebie bliskości i… Rozmowy. Bo czasami rozmowa to pierwszy mały krok do tego, by było lepiej, prawda? Dlatego polecam. Strasznie polecam. Z całego serca polecam, bo książki mówiące głośno o tym, o czym często nikt nie chce mówić, są najbardziej potrzebne. A ta jest jedną z nich.