Eloy Moreno - "Niewidzialny"

Autor: Eloy Moreno

Tłumaczenie: Barbara Bardadyn

Tytuł: Niewidzialny

Wydawnictwo: Finebooks

Data wydania: 10 lipca 2021

Liczba stron: 336

Ocena: 10/10

Opis:

Kłopot w tym, że nie nauczyłem się dobrze kontrolować tej mocy: czasem, kiedy akurat miałem największą ochotę stać się niewidzialny, widziało mnie najwięcej osób, natomiast kiedy chciałem, żeby wszyscy mnie widzieli, to mojemu ciału zachciało się zniknąć.

Nasycona emocjami, poruszająca, inna... "Niewidzialny" to książka, która oczami dziecka opowiada historię, która mogłaby być opowieścią każdego z nas. Jedna z najlepszych powieści o trudnym problemie przemocy wśród rówieśników, z którym spotykają się dzieci, młodzież, rodzice, nauczyciele, wszyscy. Hiszpański bestseller, który zyskał maksymalne noty tysięcy czytelników. Takie książki powinny być lekturą omawianą w szkołach ponadpodstawowych na godzinie wychowawczej.

Recenzja:

Choć Niewidzialnego skończyłam czytać kilka dni temu, wciąż nie potrafię poukładać sobie w głowie przemyśleń na jego temat. To książka niezwykle chaotyczna, zaskakująca, inna, a przy tym niemożliwie hipnotyzująca – jedna z tych, które czyta się jednym tchem i nie potrafi odłożyć na bok nawet na moment – niezależnie od wieku czytelnika. Bo mimo tego, że jest to literatura dla młodzieży, z całą pewnością trafi i do odbiorcy starszego – bo wiele życiowych prawd i o dorosłym życiu się w tej opowieści kryje…

W pokoju jest nie tylko chłopiec, który nagle pewnego dnia stał się niewidzialny. Jest także matka, od czasu wypadku bezustannie się zastanawiająca, w którym momencie przestała widzieć syna.

Nie byłam z początku fanką narracji, którą Eloy Moreno nam w Niewidzialnym serwuje. Jest naprawdę specyficzna, a rozdziały są bardzo krótkie (zazwyczaj dwu- lub trzystronicowe) i stale przeskakują pomiędzy kilkoma bohaterami – a raczej widokiem na nich. Przez pierwsze pięćdziesiąt stron było to dla mnie nieznośnie chaotyczne, ale wkrótce ten bałagan nabrał dla mnie uroku – a i mi łatwiej było poruszać się w powieści. Co więcej, ten zamęt dodaje klimatu całości – podobnie jak czytelnik jest pogubiony, pogubieni są także bohaterowie – i jest to zarazem niepokojące, jak i zadziwiająco właściwe…

(…) Nigdy jednak nie dostał wolnego, żeby świętować wypadnięcie pierwszego mleczaka swojego syna, żeby nauczyć go jeździć na rowerze, żeby spędzić razem dzień jego urodzin, żeby pójść na plażę… Krótko mówiąc, na rzeczy naprawdę ważne nigdy nie dali mu w pracy wolnego.

Książka jest zakręcona, zdaje się oscylować wokół elementów paranormalnych i niemożliwych, jednak w tym wszystkim jest nieprawdopodobnie rzeczywista, życiowa. To historia nie tylko dorastania, ale i także błędów popełnianych przez dorosłych (i dzieci zresztą też), ludzkiej naturze. O niezauważaniu, strachu, obojętności, pomijaniu tego, co naprawdę jest dla nas ważne – także o samotności i przyjaźni, wsparciu, rodzinie. W Niewidzialnym kryje się tak wiele, każda strona zaskakuje czymś nowym, budzi mnóstwo emocji – potrafi równie skutecznie wywołać uśmiech na twarzy czytelnika, co i sprowokować go do płaczu. I jest to tak inaczej ukazane, tak nieszablonowo i nieprzeciętnie, że… naprawdę słów brakuje.

To wtedy pojmuje, że aby być potworem, nie trzeba wcale robić niczego wyjątkowego, czasem wystarczy nie robić absolutnie nic.

Niewidzialny może jest książką dziwną, ale w tej inności jest lekturą fenomenalną. Choć treść zdaje się być skierowana do młodego czytelnika, tak i osoby dorosłe nie pozostaną na nią obojętne. Trafia do serca, przemawia do duszy, zmusza do refleksji – jest także w osobliwy sposób terapeutyczna. Jeśli szukacie doprawdy wyjątkowej i ponadprzeciętnie dobrej książki – powieść Eloya Moreno to jest dokładnie to. Polecam z całego serca!

Książkę zrecenzowałam dla Was dzięki uprzejmości księgarni Selkar. 💓