Natalia Krzesłowska - "Na krawędzi widelca. Spowiedź bulimiczki"

Tytuł: Na krawędzi widelca. Spowiedź bulimiczki

Autor: Natalia Krzesłowska

Wydawnictwo: Novae Res

Rok wydania: 2015

Liczba stron: 348

Ocena: 4/10

Opis:

Depresja, anoreksja, bulimia, okaleczanie się to problemy, z którymi spotykamy się coraz częściej. Walka z nimi jest trudna, bo wymaga emocjonalnej dojrzałości. Książka Natalii Krzesłowskiej to zapis zmagań autorki z tymi przypadłościami. Historia wzrusza swoją szczerością. Znajdziemy w niej opis etapów rozwijającej się choroby, walki o uwolnienie się, a przede wszystkim nadzieję.

Recenzja:

Natalia Krzesłowska jest dwudziestokilkulatką, która ma na swoim koncie takie doświadczenia jak depresja, anoreksja, bulimia, okaleczanie się, a także próby samobójcze. Dostrzegając na rynku brak książek, które by o tym opowiadały i jednocześnie podpowiadały, jak radzić sobie z takimi przeżyciami, postanowiła sama o tym napisać. Z perspektywy kobiety, która to wszystko przeżyła.

Podtytuł Spowiedź bulimiczki zdradza sporo o formie tej publikacji. To nie powieść, to trzystustronicowy monolog, w którym autorka opisuje swoje życie – zaczynając od momentu, w którym miała dwanaście lat i po raz pierwszy zauważyła u siebie problemy z odżywianiem, a kończąc z chwilą, kiedy ostatecznie udaje jej się wyjść na prostą – w wieku dwudziestu czterech lat.

Książka jest podzielona na dwie części: w pierwszej autorka opisuje wszystkie swoje destrukcyjne zachowania: anoreksję, od której się zaczęło, potem, gdy choroba ewoluowała – bulimię. Problemy z samookaleczaniem się i w końcu dwie próby samobójcze. Wydawać by się mogło, że jeśli ktoś ma problem, dajmy na to dopada go anoreksja, kiedy w końcu zdecyduje się na leczenie, wychodzi z tego. Ale nie. Pozornych popraw i kolejnych etapów choroby, która przybierała inne, coraz gorsze formy, było w życiu autorki wiele. I jest to jedno z ciekawszych spostrzeżeń, jakie można poczynić podczas lektury. Druga część opowiada o „powrocie do życia”. Kiedyś musi nadejść ten moment, by rozprawić się z chorobą ostatecznie. Autorka też do tego dojrzewa i opisuje kolejne etapy na drodze do samoakceptacji.

Przyznam, że zupełnie nie przemówiła do mnie forma, jaką wybrała autorka. Zbeletryzowana wersja jej spowiedzi byłaby o niebo lepsza i łatwiejsza do przebrnięcia. W takiej wersji mamy sporo powtórzeń – w poszczególnych rozdziałach czytamy po kilka razy o tym samym, tylko z nieco innej perspektywy. Do tego momenty, w których autorka pisała o sobie – „jestem uparta”, „jestem ambitna” – no cóż, uważam, że nie brzmiało to dobrze. Wisienką na torcie jest powrót do zdrowia – oczywiście autorka doszła do tego sama, bez pomocy lekarzy (ten upór i ambicja…), choć „nie było łatwo”.

Swój monolog autorka urozmaica wierszami (niezbyt dobrymi jak na mój gust) i rysunkami. Ten ostatni rodzaj twórczości wychodzi Natalii Krzesłowskiej najlepiej.

Na pewno ta książka ma swoją wartość, ale nie jest prosta w odbiorze. Ciężko przetrawić ponad trzysta stron ciągłego tekstu, który jest monologiem autorki. Do tego opisuje ona wydarzenia ze swojego życia w dość nieuporządkowany sposób, często przeskakując o wiele lat albo zawierając opis jakiegoś okresu w kilku zdaniach. Decyzję, czy sięgnąć po tę pozycję, pozostawiam więc wam. Ja uważam, że są lepiej napisane książki, które opisują podobne problemy.

Książkę dostałam od wydawnictwa Novae Res