Jolanta Kosowska - "Nie ma nieba"

Tytuł: Nie ma nieba

Autor: Jolanta Kosowska

Wydawnictwo: Novae Res

Rok wydania: 2015

Liczba stron: 292

Ocena: 6/10

Opis:

Historia miłości i lekarskich dylematów. „Nie ma nieba” to nieprzewidywalna opowieść o lekarzach, ich pacjentach i relacjach zachodzących między nimi – o wyczerpującym poczuciu odpowiedzialności, empatii, której nadmiar może stać się siłą niszczącą obydwie strony, rozterkach i dylematach. A wszystko to wplecione w historię miłości, która mogłaby stać się love story współczesnych...

Recenzja:

Są zawody, do których nie wszyscy ludzie się nadają. Główni bohaterowie najnowszej książki Jolanty Kosowskiej skończyli medycynę i zaczęli pracę. Wiadomo, bycie lekarzem to duży prestiż, ale przy okazji jeszcze większa odpowiedzialność. W ten zawód jest wpisana śmierć i osoby, które nie potrafią sobie z tym poradzić, w ogóle nie powinny zaczynać medycyny. Ale człowiek uczy się przez całe życie i dopiero kiedy znajdzie się w kryzysowej sytuacji, poznaje swoje reakcje.

Maciej Żmudzki i Małgorzata Karpińska studiowali na tym samym roku medycyny. Poznali się, zakochali i było im ze sobą dobrze. Razem skończyli studia, razem zdobyli pierwsze prace. Wszystko zmierzało do szczęśliwego rozwiązania, którym w tym przypadku było oczywiście małżeństwo. Aż pewnego dnia Maciej dowiedział się, że Małgorzata, jego Małgorzata, wychodzi za mąż za innego mężczyznę. Absurdalne? Poszedł do kościoła, sprawdził. Faktycznie, na tablicy ogłoszeń wisiały zapowiedzi, a tam jej nazwisko obok nazwiska obcego mężczyzny. Jak to facet, uniósł się durnym honorem i zerwał wszelkie kontakty z ukochaną, nie wysłuchawszy nawet jej wersji wydarzeń.

Trzy lata później pracował w biurze podróży w Niemczech i ciągle o niej myślał. Ale nadal nie podjął żadnej próby kontaktu, nie zrobił nic, by wyjaśnić tę sytuację. Jego wegetację przerwał telefon od dawnej wspólnej przyjaciółki Macieja i Małgorzaty. Przyjechał do Polski i nagle okazało się, że ma syna, a Małgorzata zniknęła. I wreszcie, po trzech latach, dowiaduje się, co naprawdę zrobiła jego ukochana.

Nie ma nieba to książka, która opowiada o relacjach lekarz-pacjent, które przybierają zbyt osobisty charakter. Lekarz potrzebuje dystansu, nie może traktować każdego pacjenta jak swojego przyjaciela. Jolanta Kosowska pokazuje, co się dzieje, kiedy nie potrafi się zachować zawodowych relacji z pacjentem. Ani Maciej, ani Małgorzata nie nadawali się do tego zawodu. Obszerna część pt. „Ależ byłem idiotą… czyli czego dowiedziałem się od Karoliny” wyjaśnia, co przydarzyło się dziewczynie, kolejna: „Tacy sami, czyli dlaczego zmieniłem zawód” zdradza, czemu Maciej zrezygnował z bycia lekarzem.

Nie ma nieba jest również opowieścią o miłości. W pewnym sensie. I wbrew pozorom nie chodzi tu o miłość Macieja i Małgorzaty. To Robert, pacjent, przy którym Małgorzata kompletnie zapomniała o tym, co znaczą „zawodowe relacje”, jest nieszczęśliwym kochankiem, którego autorka porównuje do Romea. Nie powiem, miłosna historia, którą wymyśliła Kosowska ma w sobie pewien romantyzm, ale nie przesadzajmy, do Romea i Juli dużo jej brakuje. A ciągle próby forsowania tej myśli w książce nie tyle mnie irytowały czy denerwowały, ale raczej trochę śmieszyły.

Jolanta Kosowska z zawodu jest lekarką, od paru lat mieszka i pracuje w Dreźnie, oprócz tego uwielbia podróżować. Książka Nie ma nieba łączy wszystkie te doświadczenia.

To moje drugie spotkanie z autorką, poprzednim była Niemoralna gra. Kosowska pisze dobrze i porusza ważne tematy, ale jej historiom brakuje tego czegoś. W przypadku Nie ma nieba nie odpowiadał mi sposób przedstawienia historii. Poznajemy bohatera, w sumie nic się nie dzieje, potem bum, mamy długie na kilkadziesiąt stron wtrącenie z wyjaśnieniem historii Małgorzaty, potem znowu wracamy do bohatera, mamy trochę akcji i bum, kolejne wtrącenie, gdzie już kompletnie nic się nie dzieje, tylko są opisy kilka przypadków pacjentów, z którymi zetknął się Maciej i które wpłynęły na jego decyzję o zmianie pracy. Na koniec dwie strony, na których autorka opisuje ponowne spotkanie Macieja i Małgorzaty.

Ta historia broniłaby się sama, gdyby została napisana w inny sposób. I pewnie wtedy oceniłabym ją wyżej, ale w takim przypadku daję mocne 6/10. I uprzedzając komentarze – według moich standardów to wcale nie jest niska ocena.

Do lektury zachęcam.

Książkę dostałam od wydawnictwa Novae Res