Kristen Ciccarelli - "Ostatni Namsara"

Autor: Kristen Ciccarelli

Tytuł: Ostatni namsara

Wydawnictwo: IUVI

Rok wydania: 2018

Ilość stron: 415

Ocena: 6/10

Opis:

Istnieją  historie zbyt niebezpieczne, by je opowiadać.

Na początku był Namsara – zrodzony z nieba i ducha – który wszędzie, gdzie się pojawił, przynosił miłość i śmiech.  Lecz gdzie jest światło, tam musi być ciemność. Dlatego była też Iskari – zrodzona z krwi i blasku księżyca. Niszczycielka. Przynosząca śmierć.

Oto legendy, na których wychowała się Asha, córka króla Firgaardu.  Opowiadano je szeptem, a ona słuchała z zapartym tchem, zafascynowana zakazanymi bohaterami z przeszłości. Jednak dopiero kiedy sama stała się najbardziej zaciekłym, budzącym postrach pogromcą smoków, przyjęła rolę następnej iskari – samotny los, który sprawił, że Asha czuła się jak broń w cudzych rękach, a nie dziewczyna.

Asha walczy ze smokami i przynosi ich głowy królowi, lecz żadne z tych trofeów nie jest w stanie jej uwolnić od więzów obowiązku: ślubu z okrutnym komendantem, człowiekiem, który zna prawdę o jej naturze. Gdy Asha dostaje szansę uwolnienia się w zamian za zabicie najpotężniejszego smoka w Firgaardzie, odkrywa, że stare opowieści mają w sobie więcej prawdy, niż mogła się spodziewać.  Z pomocą przyjaciela – niewolnika służącego jej narzeczonemu – Asha musi zrzucić z siebie pancerz iskari i otworzyć serce na miłość, światło i prawdę, którą przed nią zawsze ukrywano.

Recenzja:

Baśniowe krainy, bajkowe historie, waleczna bohaterka – tymi trzema rzeczami można mnie łatwo przyciągnąć. Jeśli dodać do tego klimatyczną okładkę, intrygujący opis i wspaniałą szatę graficzną, można mieć pewność, że nie powstrzymam się przed sięgnięciem po książkę. Tak było w przypadku wielu powieści, tak było też przy Ostatnim namsarze.

Asha jest córką króla i łowczynią smoków. Choć dawniej jej lud żył z nimi w pokoju, pewne wydarzenia doprowadziły do tego, że sojusznicy zwrócili się przeciwko sobie. Opowiadanie o dawnych czynach smoków lub ich jeźdźców było surowo zakazane. Asha od zawsze jednak je uwielbiała, nawet mimo tego, że miało to dla niej opłakane skutki. A gdy odkryła, że mogą zawierać więcej prawdy, niż przypuszczała i że to dokoła niej mogą jednak powstawać bardziej niebezpieczne kłamstwa, musiała w końcu otworzyć oczy i zacząć działać. Tylko czy była gotowa na zdjęcie swojej zbroi i walkę inną, niż ta, której uczyła się przez lata?

Przede wszystkim muszę napisać o oprawie graficznej książki. Dość rzadko o tym wspominam, chociaż uwielbiam dobrze wydane, miłe dla oka czytelnika ceniącego estetykę, ale i aspekty typograficzne czy redakcyjne książki, których treść zachwyca równie mocno, co ta cała otoczka. Wydawnictwo naprawdę postarało się przy tym tytule; zresztą mam wrażenie, że każda książka IUVI powstaje z odpowiednią dbałością i nie mogę w tym względzie narzekać. 

Wróćmy jednak do treści: od początku przypadł mi do gustu styl autorki, jest zgrabny, lekki w odbiorze i zwyczajnie przyjemny. Muszę jednak przyznać, że mimo tego książka nie zdołała mnie wciągnąć tak mocno, jak liczyłam. Była to miła opowieść, ciekawa i zdecydowanie oryginalna, bo nie spotkałam się jeszcze z podobnym pomysłem (choć oczywiście smoki, zakazana miłość, niesprawiedliwości to dość częsty motyw, więc chodzi mi oczywiście o to,  co w książce znalazło się poza nimi, a znalazło się naprawdę wiele), jednak ostatecznie dość przewidywalna i miejscami nawet płytka.

W książce mamy zastosowaną narrację trzecioosobową, co pozwala odpowiednio zdystansować się do rozgrywanych na naszych oczach scen, ale także dowiedzieć się dodatkowych szczegółów. Bardzo dobrym posunięciem jest dodanie wyróżniających się na tle całej książki opowieści, snutych przez bohaterów. To świetny dodatek, wyjaśniający nam coś dodatkowo i świetnie komponujący się z całością.

Mam wrażenie, że ta historia mogła być epicka, gdyby nie jedno – bohaterowie. Nie zostali oni wykreowani z odpowiednią starannością, chociaż widać, że autorka próbowała nad tym pracować. Mamy jednak Ashę, która co chwilę jest nazywana niebezpieczną i wywołującą postrach, tymczasem właściwie nie robi niczego, by sobie zasłużyć na takie miano. A to niestety nie dotyczy tylko jej, każda postać tutaj została potraktowana trochę po macoszemu. Nie wspomnę nawet o wątku miłosnym, który uważam za ciekawy, ale oklepany i pozbawiony głębszego znaczenia.

Ostatni namsara nie jest złą książką. To ciekawa, bajkowa wręcz historia. Oryginalna, pełna intrygujących szczegółów ubrana w bardzo ładne opakowanie. Sądzę, że może przypaść do gustu nastoletniemu czytelnikowi, który uwielbia podobne klimaty i jest w stanie przymknąć oko na te niedociągnięcia w budowaniu charakterów. Dla mnie książka była swoistym guilty pleasure, bardzo ją polubiłam, mimo zauważonych potknięć w fabule. Jeśli jesteście jej ciekawi, lubicie taką tematykę, a przede wszystkim macie ochotę posłuchać opowieści, które są zbyt niebezpieczne, by je opowiadać, nie wahajcie się. Jestem pewna, że mimo kilku niedopatrzeń, spędzicie bardzo miło czas przy Ostatnim namsarze.