Victoria Schwab - "Okrutna pieśń" i "Mroczny duet"

Autor: Victoria Schwab

Tytuł: Okrutna pieśń i Mroczny duet

Wydawnictwo: Czwarta strona

Rok wydania: 2018

Ilość stron: 432 i 512

Ocena: 9/10

Opis:

Kate Harker nie boi się ciemności. Poluje na potwory i robi to dobrze. August Flynn nigdy nie będzie człowiekiem, bez względu na to, jak bardzo kiedyś tego pragnął. Ma swoją rolę do odegrania i odegra ją za wszelką cenę.

Recenzja:

Mroczne urban fantasy – trzy słowa, które często kupują mnie całkowicie. Nie ukrywam, że to mój ulubiony gatunek, który ustępuje w większości przypadków nawet high fantasy czy dobrej książce postapo. Gdy usłyszałam o premierze Mrocznego duetu i zdałam sobie sprawę z tego, że nie czytałam jego pierwszej części, po prostu musiałam to nadrobić. A gdy okrutna pieśń rozbrzmiała… zostałam zahipnotyzowana. 

Monstra, monstra,
małe, duże,
Przyjdą ci odebrać życie.

Książki to historia Kate Harker i Augusta Flynna. Ona jest człowiekiem, stara się przeżyć w mrocznym świecie i radzi sobie, jak może. On nie jest człowiekiem i musi się pogodzić z tym, że nigdy nie będzie. Ich ścieżki się krzyżują, ale jeśli sądzicie, że oznacza to kolejny oklepany romans w fantastyce dla młodzieży to jesteście w ogromnym błędzie. W tych książkach nie znajdziecie dwojga nastolatków, których miłość ma pokonać zły świat. W tych powieściach tak naprawdę nie ma wątku miłosnego, ale to nie działa na ich niekorzyść, bo znajdziecie tu coś o wiele bardziej złożonego, mrocznego i pochłaniającego.

Corsaj, Corsaj,
Zęby, szpony,
potnie,
pożre na surowo.

W pierwszym tomie miałam problem z wgryzieniem się w świat Kate i Augusta. Ale często tak jest, bardzo często czyta się coś i nie za bardzo wie, o co chodzi, bo autor dawkuje informacje, kusi i stara się w ten sposób rozbudzić ciekawość. Victorii Schwab się to udało, czytałam kolejne strony z rosnącym zainteresowaniem, a gdy w końcu dowiedziałam się wszystkiego, byłam pełna podziwu. Bardzo spodobał mi się stworzony przez nią świat – świat oryginalny, ciekawy, w którym złe uczynki ludzi przyjmują materialną postać, w którym nagle ze zbrodni powstaje Malchaj, Corsaj lub Sunaj. Poza tym kreacja bohaterów była naprawdę dobra. Szybko udało mi się polubić Kate, mimo wielu jej irytujących zachowań, a August zdecydowanie skradł nie moją duszę, lecz serce (niczego nie żałuję).

Malchaj, Malchaj,
blady, chudy,
wyssie krew,

aż będziesz suchy.

Mroczny duet z kolei powitał mnie trochę inną scenerią. Mroczną w takim samym stopniu, przejmującą i przeszywającą. Wspominałam, że oddałam swoje serce Augustowi, a w tej części… W tej części zostało ono rozszarpane na strzępy (nadal niczego nie żałuję). Chociaż wydarzenia w tym tomie narastały nieco wolniej, było trochę dodatkowych, pobocznych wątków, które stopniowo się nawarstwiały, wreszcie doprowadziły do wybuchu. Wybuchu, z którego zostają jedynie maleńkie kawałki. Victoria Schwab po raz kolejny mnie zaskoczyła, zasmuciła, rozśmieszyła i przeraziła. I chociaż nienawidzę jej za zakończenie tej opowieści w taki sposób, kocham ją za stworzenie tego świata, tych bohaterów i, wbrew wszystkiemu, właśnie za to zakończenie. 

Sunaj, Sunaj,
czarnooki,
pieśń zanuci,
porwie duszę.

Jeśli miałabym wymienić jakieś minusy, to podałabym na samym początku niestety redakcję pierwszego tomu. W powieści pojawiło się sporo zgrzytów (błędna odmiana wyrazów, powtórki, mieszanie czasów, mieszanie narracji, brak konsekwencji w tłumaczeniu nazw), czego bardzo żałuję. Jednak drugi tom był już naprawdę świetnie dopracowany, nie znalazłam w nim na szczęście już tych samych potyczek, a skoro pracowały nad nim te same osoby, myślę, że wcześniej po prostu zdarzyła się jednorazowa wpadka, która pewnie więcej się nie powtórzy. Innym minusem byłyby czasem zbyt szybko, zbyt nielogicznie rozwiązane problemy, ale to akurat kwestia – oczywiście – punktu widzenia, więc wam może się to zupełnie nie rzucić w oczy. 

Monstra, monstra,
małe, duże,
Przyjdą ci odebrać życie!

Ta książka prawie mnie zabiła – tak w podziękowaniach po zakończeniu dylogii napisała Victoria Schwab. I wiecie co? Wcale jej się nie dziwię. Mnie ta historia nie zabiła, ale rozerwała moje serce. Pokochałam ją całą sobą, byłam porażona, zdumiona i zachwycona jednocześnie. Uwielbiam jej bohaterów, ten świat, jego złożoność, to że nie był czarny albo biały, tylko był prawdziwy. Jak napisałam na początku, te książki mnie zahipnotyzowały, wyrwały z tego świata i wrzuciły do miejsca, którego nie chciałam opuszczać. I uważam, że to jest to, co dobra książka jest w stanie zrobić z czytelnikiem: porwać go na wiele godzin, pokazać coś, o czym nie zapomni przez długi czas. Właśnie to zrobią z wami Okrutna pieśń i Mroczny duet. Rozszarpią was, ale też dadzą nadzieję na poskładanie się do kupy. Więc nie bójcie się, zdecydowanie warto, bo ta dylogia to wspaniałe, poruszające i zapierające dech w piersi urban fantasy – takie, jakie lubię najbardziej. Takie, dla którego warto przeżywać to wszystko.