Sarah J. Maas - "Dwór skrzydeł i zguby"

Autor: Sarah J. Maas

Tytuł: Dwór skrzydeł i zguby

Tytuł serii: Dwór cierni i róż. Tom 3

Wydawnictwo: Uroboros

Rok wydania: 2018

Ilość stron: 848

Ocena: 9/10

Opis:

Feyra powraca do Dworu Wiosny, zdeterminowana by zdobyć informacje o działaniach Tamlina oraz potężnego, złowrogiego króla Hybernii, który grozi, że rozgromi cały Prythian. Jednak by to osiągnąć, musi najpierw rozegrać śmiercionośną, przewrotną grę… Jeden poślizg może zniszczyć nie tylko Feyrę, ale też cały jej świat.

W obliczu wojny, która ogarnia wszystkich, Feyra znów musi decydować, komu może ufać i szukać sojuszników w najmniej oczekiwanych miejscach. Niebawem dwie armie zetrą się w krwawej, nierównej walce o władzę.

Recenzja:

Dwory Sarah J. Maas zawierają w sobie magię – dosłownie i w przenośni. Bardzo niewielu pisarzy jest w stanie czarować tak jak Maas, przedstawić tak ogromną i skomplikowaną wizję w ciekawy i wciągający sposób. A jej nie dość, że się to udaje, nie dość, że w świetnym stylu, to jeszcze przy kolejnych tomach nie traci niczego ze swojej świeżości i pomysłowości. Bo Dwór skrzydeł i zguby zaskoczył mnie, przeraził, sprawił, że moje serce ścisnęło się z żalu, a potem przyspieszyło z radością. I już za samo to będę zawsze i wszędzie polecać tę bajkową serię. Ale historia Feyry zawiera w sobie jeszcze więcej. Co dokładnie?

Pierwszym zaskoczeniem było dla mnie kilka zwrotów akcji, które pojawiły się już na początku. Przyznam, że Maas uwielbia dręczyć swoich bohaterów (a przez to też czytelników) i nigdy nie podaje prostych rozwiązań. Można się spodziewać, że jeśli coś idzie gładko, za chwilę pojawi się wybuch i świat pęknie na pół. Ale to tylko podsyca chęć dalszego czytania i zagłębiania się w tę historię bez reszty.

Poza tym jej bohaterowie są jak żywi, jakby nie znajdowali się jedynie na kartach powieści, ale także w rzeczywistości. Chociaż przyznam, że były momenty, gdy myślałam, że pojawiło się w ich życiach za dużo różnorakich elementów, ostatecznie Maas potrafiła też to zrównoważyć. Chociaż pisze o istotach, które mają setki lat, setki waśni i niewyjaśnionych historii za sobą, bardzo dobrze oddaje ich emocje. Niezwykle łatwo jest wczuć się w historię każdej – świetnie nakreślonej i realistycznie rozbudowanej – postaci, bo Maas niewątpliwie ma dar do przedstawiania swoich bohaterów. Zarówno tych głównych – jak Feyra, której rozwój charakteru obserwujemy od pierwszego tomu – jak i pobocznych – na przykład Kasjana, Juriana czy sióstr Feyry – z których każdy ma swoją historię do opowiedzenia i rolę do odegrania.

Tym, co podoba mi się u niej najbardziej – i za co ją jednocześnie najbardziej nienawidzę – jest ten realizm. Maas nie przebiera w środkach, nie daje prostych rozwiązań i zdecydowanie nie rzuca nam szczęśliwych zakończeń. Jeśli pojawia się dobra chwila, można być pewnym, że bohaterowie za nią zapłacą. A jeśli pojawi się następna – na pewno musieli wyrwać ją sobie pazurami. Chociaż znajdzie się u niej wiele chwytających za serce, czarujących scen, równie wiele można znaleźć takich, które poruszą w zupełnie odmienny sposób. Maas potrafi znaleźć idealną równowagę między poszczególnymi opisywanymi przez siebie zdarzeniami, a jej opowieść zaskakuje słodko-gorzkim posmakiem, który pozostawia po skończeniu czytania. W Dworze skrzydeł i zguby doświadczymy nie tylko pełnych magii scen, olśniewającego blasku Velaris czy zawiązujących się przyjaźni, ale także takich mroczniejszych, bo nad Prythianem wisi kolejna, jak najbardziej realna, groźba wojny. Pojawią się więc sceny walki, omawianie taktyki, znajdzie się miejsce na uczucia, ale też na... zdrady. U Maas można być pewnym jednego: że nic nie jest pewne. W jednym tomie przedstawia nam bohatera w taki sposób, że nienawidzimy już samego dźwięku jego imienia, a w następnym okazuje się, że to wszystko było tylko ułudą. Lub na odwrót. Nigdy nie wiadomo, jaki pstryczek czytelnikom wymierzy pisarka tym razem. 

Dwór skrzydeł i zguby miał w sobie wszystko, czego oczekiwałam, i jeszcze więcej. Zaskoczył mnie, poruszył i rozbawił. Feyra i jej najbliżsi sprawili, że te 848 stron pełnych wolniejszych scen, pełnych akcji i walki, pełnych scen zabawnych i takich wywołujących grozę, czytałam z zapartym tchem. I chociaż zawsze, patrząc na obszerność tomów wychodzących spod pióra Maas jestem przerażona, później mam w myślach tylko: dlaczego to tak szybko się skończyło? Dlatego z całego serca polecam wam zapoznanie się z Dworami: jeśli nie mieliście z nimi styczności, koniecznie to nadróbcie. To bajkowe połączenie baśni o Pięknej i Bestii oraz magicznych istot, które przerodziło się w monumentalną opowieść o miłości, przyjaźni, stracie, bólu, radości i smutku. Bardzo wiele stracicie, jeśli nigdy nie poznacie Feyry i jej najbliższych.