Bartosz Brzeziński - "Pierre i Raimundo. Cztery pory roku"

Autor: Bartosz Brzeziński

Tytuł: Pierre i Raimundo. Cztery pory roku

Data wydania: 2019

Ilość stron: 448

Ocena: 7/10

Opis:

Podobno przeciwieństwa się przyciągają.

Pierre jest zdystansowanym od świata introwertykiem, a Raimundo kochającym życie optymistą.

Pierre nie ma najlepszych kontaktów ze swoimi snobistycznymi rodzicami, nie dogaduje się z siostrą, nie przepada za znajomymi ze szkoły. Właściwie to, gdyby tylko mógł, unikałby wszystkich ludzi.

Uśmiech Raimunda potrafi rozgrzać niczym słońce, a spojrzenie Pierre’a mrozi krew w żyłach.

Są całkowitymi przeciwieństwami, ale połączy ich silne uczucie, które sprawi, że będą musieli spojrzeć inaczej na otaczający ich świat i uczucia w sercu.

Cztery pory roku to opowieść o dwóch odległych charakterach, które odnajdują wzajemnie w sobie część siebie.

Recenzja:

Opis mnie zaciekawił, ale nie zachwycił. To samo okładka. Ale mimo to czułam wielką chęć zapoznania się z treścią tej pozycji. Postanowiłam więc po nią sięgnąć... i przyznam szczerze, że to całkiem niezła pozycja tycząca się nastoletniej, homoseksualnej miłości. Bardzo przyjemna młodzieżówka, poruszająca ciekawe treści, a na dodatek dobrze napisana. Czego więcej trzeba? Mnie nic, chociaż... jeden poważny minus znalazłam. 

Pierre jest zamknięty w sobie, ciut nieśmiały. Nie lubi kontaktów z ludźmi, woli skupić się na nauce i na tym, żeby w swoim liceum być jak najlepszym uczniem. Jego rodzice też wysoko dla niego mierzą - marzą, żeby bohaterowi w życiu ułożyło się jak najlepiej. I wydawać by się mogło, że faktycznie tak będzie - bo nic za bardzo nie było w stanie chłopaka rozproszyć... aż tu nagle jego sąsiadem został Raimundo, chłopak w jego wieku, który był bardziej impulsywny, spontaniczny i pełen chęci do robienia czegokolwiek.

Początkowo znajomość Pierre i Raimundo była oparta raczej na tym, że chłopcy albo zachowywali uprzejme kontakty... albo dystans. Jednak z czasem zmieniło się to całkowicie - bo okazało się, że oboje wpadli sobie w oko. Nowy sąsiad naszego głównego bohatera już od jakiegoś czasu wiedział, że pociągają go zarówno kobiety, jak i mężczyźni, ale dla drugiego chłopaka to całkowicie nowy świat, który dopiero musi odkryć - i do którego przede wszystkim musi się przyzwyczaić. Zaczyna się nowy rozdział w życiu obu facetów: pełen miłości, problemów... i niekiedy cierpienia.

Przyznam się, że nie sądziłam, że tak się wciągnę w tę historię. Nie jest to jakiś wulgarny erotyk - bardziej młodzieżówka/obyczajówka z elementami miłości homoseksualnej. Fabuła jest naprawdę fajna, wydarzeń jest sporo, dzieje się dużo fajnych rzeczy. Ogólnie: nie nudziłam się przy czytaniu i jestem jak najbardziej "za", żeby inni także przeczytali "Pierre i Raimundo. Cztery pory roku".

Książka napisana jest lekko, nie nuży i nie dłuży się - chociaż nie jest wcale taka cieniutka. Najbardziej nurtuje mnie to, że na okładce podpisany jest niejaki pan Bartosz, a w przedmowie - swego rodzaju liście do czytelników, który zapowiada, że jest to spis wydarzeń, które ktoś sam przeżył - podpisuje się Pierre. Nie wiem, jak mam to rozumieć: czy to jest jedna i ta sama osoba, czy raczej po prostu wszystko to fikcja literacka, a list jest tylko zmyłką?

Nie obyło się jednak bez kilku błędów - przede wszystkim: akcja rozgrywa się w Polsce. Przyjaciele, rodzina, znajomi głównych bohaterów, mają polskobrzmiące imiona - jak chociażby Alicja, Milena. Czemu jednak autor nazwał swoje główne postacie imionami zagranicznymi? Tego nie wiem, ale na początku było to tak komiczne, że myślałam, że przez to cała pozycja będzie niewypałem. Ostatecznie historia okazała się ciekawa (chociaż kilka błędów w redakcji umknęło), ale ten Pierre i Raimundo... Jakby nie można było dać im zmienionych, polskich imion, skoro (według listu we wstępie), nie chciało podawać się ich prawdziwych danych. No cóż, to był największy minus. 

Podsumowując - nie spodziewałam się aż tak dobrej historii. Ostatnio czytam głównie same słabsze książki (pech i przypadek - nie jest to moje celowe działanie). Natomiast "Pierre i Raimundo. Cztery pory roku" było miłą odmianą. Mam nadzieję, że kiedyś jeszcze przeczytam coś, co napisał pan Brzeziński - natomiast teraz: życzę rozwijającej się kariery. Bo powieścią, którą dziś recenzuję, udowodnił Pan, że naprawdę umie Pan pisać i przekazywać emocje.