James Gould-Bourn - "Mój tata panda"

Autor: James Gould-Bourn

Tytuł: Mój tata panda

Wydawnictwo: Marginesy

Data wydania: 3 lutego 2021

Liczba stron: 320

Ocena: 1000/10

Opis:

Życie Danny’ego się rozpada. Został samotnym ojcem jedenastoletniego Willa, który nie odezwał się od czasu śmierci matki w wypadku samochodowym rok wcześniej. Na domiar złego Danny’ego właśnie zwolnili z pracy i popada w coraz większe długi, przez co właściciel mieszkania grozi mu eksmisją. Musi szybko znaleźć źródło utrzymania. Podczas spacerów po parku wpada na genialny w swej prostocie pomysł: wydaje ostatnie pieniądze na podarty kostium pandy i wzorem ulicznych artystów decyduje się zostać tańczącym niedźwiedziem. Pewnego dnia spostrzega grupkę chłopców dokuczających jego synowi. Nie zważając na swoje zabawne przebranie, przepędza napastników. Wtedy Will odzywa się po raz pierwszy od śmierci matki, nieświadomy, że mężczyzna w kostiumie pandy, któremu się zwierza, to jego ojciec. Czy Danny straci zaufanie syna, kiedy wyjawi, kim jest? Czy uda mu się wyjść z długów i odtworzyć relację z synem?

Bezpretensjonalna i podnosząca na duchu powieść o ojcu i synu, którzy na nowo budują ze sobą więź w najbardziej nieprawdopodobnych okolicznościach i wspólnie przechodzą żałobę po stracie najbliższej im obu osoby.

Recenzja:

Wiecie co? Wydawnictwo Marginesy to czyste zło - po raz drugi w ciągu kilku miesięcy popsuło mi skalę oceniania książek, bo kolejny ich tytuł podstępnie skradł moje serce. Po powieści Mój tata panda spodziewałam się poruszającego dramatu, a otrzymałam… przepysznie cudaczną i iście współczesną prawie-baśń, przepełnioną po brzegi humorem, wzruszeniami oraz kapitalnymi bohaterami!

James Gould-Bourn popełnił niezwykle zwariowaną historię, na którą absolutnie nie byłam przygotowana. Dobra, taty w stroju pandy się spodziewałam, ale całej reszty… nie. Na pewno nie byłam przygotowana na ciętą i przezabawną tancerkę na rurze, nie sądziłam, że spotkam rosłego Ukraińca, który jest zarazem nieco straszny, jak i na swój cudaczny sposób przeuroczy, czy muzyka, który – na dobrą sprawę – jest własnością kota. To oczywiście nie wszyscy, ale postaci są tutaj tak kapitalnie wykreowane (czasem odrobinę karykaturalnie też – szczególnie czarne charaktery), że niemożliwym jest nie obdarzyć ich sympatią. Dzięki nim uśmiech towarzyszył mi przez niemal całą lekturę i wielokrotnie chichrałam się jak głuptas przy tej książce. Zamiast lektury łamiącej serce, otrzymałam mnóstwo pozytywnej energii, a co za tym idzie – wprowadzona w doskonały nastrój. Dawno żadna książka nie poprawiła mi tak humoru, jednocześnie rozgrzewając przyjemnie cieplutko serce.

(…) kiedy wydarzają się straszne rzeczy, których nie rozumiemy, czasami musi się zdarzyć coś równie nieoczekiwanego, żebyśmy dali radę to pojąć.

Mój tata panda nie jest jednak jedynie komedią, bo przedstawia też proces radzenia sobie z żałobą oraz odbudowywanie relacji ojca z synem. I – oczywiście – można się tutaj wzruszyć, nawet nie raz, ale nie można nazwać tego tytułu wyciskaczem łez. Nie wiem jak ująć w słowa to, co chcę Wam przekazać, ale w tej całej swojej otoczce absurdalności, jeśli chodzi o emocje bohaterów czy motyw straty – jest ona złudnie prawdziwa. Myślę, że każdy, komu zmarł ktoś bliski, zrozumie postępowanie bohaterów, a wręcz się z nimi utożsami – może nie z samymi czynami, wszak ludzie różnie reagują na śmierć – ale z uczuciem wybrakowania i zagubienia. 

Powieść Jamesa Gould-Bourna jest dosłownie ŚMIESZNIE prawdziwa, bo autor z łatwością operuje tutaj różnorakim humorem (ot, niekiedy czarnym, czasem bardziej brytyjskim czy nawet ciut rubasznym) oraz trafną życiowością. Nie bez powodu też nazwałam ten tytuł współczesną prawie-baśnią, bo język tej historii pięknym nazwać nie można - myśli tu zawarte i prawdy potrafią chwycić za duszę, pojawiają się fragmenty malownicze i otwierające oczy, zachęcające do refleksji, ale… bywa też dobitny, z wulgaryzmami i całą naturalnością, nie gryzą one jednak w oczy.

Jak człowiek milczy, to też krzyczy (…).

Cokolwiek nie napiszę o Mój tata panda, z całą pewnością nie odda tego, jak fantastycznie spędziłam czas z tą książką oraz jak idealnie-nieidealna ona jest. Doskonale zdaję sobie z tego sprawę, że nie jest to arcydzieło literatury, ale… obdarzyłam ten tytuł miłością bezgraniczną i jestem pewna na sto procent, że każdy tę powieść pokocha – w większym lub w mniejszym stopniu. To wartościowy poprawiacz humoru, który poleciłabym Wam z całego serca, ale – niestety – moje serce zostało skradzione przez pewną lekturę. Zgadnijcie jaką! 😉