David Yoon - "Super Fake Love Song"

Autor: David Yoon

Tłumaczenie: Donata Olejnik

Tytuł: Super Fake Love Song

Wydawnictwo: Dolnośląskie

Data wydania: 30 czerwca 2021

Liczba strona: 312

Ocena: 6,5/10?

Opis:

Kiedy Sunny – samozwańczy nerd – poznaje Cirrus, jest pod wrażeniem jej pewności siebie i luzu. Gdy więc Cirrus omyłkowo sądzi, że czaderski pokój z gitarami elektrycznymi i starymi plakatami należy do Sunny’ego, chłopak nie przyznaje się, że w rzeczywistości to dawny pokój jego starszego brata Greya. Za to tak jakby przypadkowo i zupełnie niechcący oznajmia, że jest wokalistą rockowej kapeli… Nim się obejrzy, tkwi po uszy w swoim kłamstwie. Co gorsza, wciąga w nie najlepszych kumpli, wymusza na nich założenie fikcyjnego zespołu muzycznego, a sam zaczyna ubierać się w stare rockowe ciuchy Graya. No ale to chyba nie wystarczy, że taka niesamowita dziewczyna jak Cirrus zobaczyła w nim kogoś więcej niż zahukanego nerda, prawda? Sunny już ma wyjawić prawdę, kiedy Cirrus wyraża chęć posłuchania jego muzyki. Chłopak nie ma wyboru: musi wcielić się w rolę rockmana…

Recenzja:

Młodzieżówka z nerdem w roli głównej? TAAAK! Jako nałogowy gracz gier z prądem i bez prądu obojętnie obok Super Fake Love Song przejść nie mogłam. Zresztą, nie tylko ten motyw mnie zainteresował, bo sam opis zapowiadał zdrowo zakręconą opowieść, pełną humoru, licznych przekrętów, gier i muzyki. Sami przyznajcie – czy takie połączenie nie kusi? David Yoon fantastycznie te elementy wplótł w swoją książkę, ale… choć jest świetna, mam do niej kilka ale.

Historia każdego superbohatera ma swój początek. Historia jego największego wroga również gdzieś się zaczyna.

Także i historie nieudaczników nie biorą się z powietrza.

Gdy rozpoczęłam tę książkę, byłam nią faktycznie zachwycona. David Yoon pisze prześwietnie – to młodzieżówka z najprawdziwszym jajem, kapitalnie zabawnymi porównaniami i ciekawymi odniesieniami do nerdowskiego świata. Historia także jest niczego sobie, bo nie ukrywam, że perypetie Sunny’ego oraz to, jak rozrastało się jego kłamstwo czytało się przyjemnie. Moim magicznym ale jest kreacja bohaterów, która tutaj nie wypada najlepiej. Ich decyzje i niektóre emocje wydawały mi się sztuczne i nieprawdopodobne, miejscami wręcz wymuszone, przez co w trakcie lektury czułam się, jakbym oglądała film z bardzo dobrym scenariuszem, ale… kiepskimi aktorami. Humor narratora – którym de facto jest Sunny – także nie uratował reszty postaci, bo – prawdę mówiąc – on także miejscami jest nieco… mało autentyczny? Niemniej i tak go bardzo polubiłam, bo z niektórymi jego myślami z powodzeniem mogłam się utożsamić i jestem przekonana, że niejeden czytelnik go pokocha. Bo jest za co go kochać.

Nie byłem tym, za kogo Cirrus mnie miała, co oznaczało, że to nie ja jej się podobam, ale Ten Drugi Ja. (…) … w tej nagłej ciszy coś sobie uświadomiłem: że mnie też podoba się Ten Drugi Ja.

Mimo tego klopsa w postaci mało wiarygodnych bohaterów (przynajmniej w większości), książka niesie ze sobą wartościowy przekaz. Na pierwszy plan wysuwa się oczywiście poszukiwanie siebie, bo Sunny nie do końca sam rozumie, kim naprawdę jest i kim chce być, i choć bardzo się w tym szamoce, tak akurat to wypada naturalnie – wszak każdy z nas prawdopodobnie marzył o tym choć przez chwilę, aby być kimś innym, lepszym – w tym przypadku fajniejszym - i… nie do końca wierzył w siebie. Drugą fenomenalną sprawą w tej książce jest ukazanie relacji, przede wszystkim rodzinnych, które nie są do końca oczywiste, ale bardzo wyraźne w obecnych czasach, jak choćby pracoholizm rodziców, ich wysokie oczekiwania wobec dzieci oraz… gaszenie mało przyszłościowych pasji. W książce kryje się znacznie więcej motywów wartych uwagi, dlatego uważam, że jest to doprawdy cudowna propozycja dla młodzieży i nastolatków.

(…) To nie był Sunny-rockman ani Sunny-nerd, ale kwintesencja Sunny-ości.

Cóż mogę powiedzieć? Super Fake Love Song to zabawna i wciągająca powieść dla młodzieży, z którą wielu nastolatków miło spędzi czas. Myślę, że gdybym była młodsza, szalałabym za tą książką, bo… tutaj nie byłam stricte targetem. Jednakże i tak wyśmienicie się przy niej bawiłam, bo wiele razy w trakcie czytania zaśmiałam się w głos, no i – jak już wspomniałam - kocham nerdowskie i muzyczne zajawki w powieściach, a tu ich nie brakuje. Tak, więc… gorąco polecam! 😋