Remigiusz Mróz - "Wybaczam ci"

Autor: Remigiusz Mróz

Tytuł: Wybaczam ci

Wydawnictwo: Czwarta Strona

Data wydania: 14 lipca 2021

Liczba stron: 432

Ocena: ?

Opis:

Ina Kobryn prowadzi spokojne, uporządkowane życie. Spełnia się w pracy, wraz z mężem stara się o dziecko i właściwie nie ma powodów do zmartwień. Wszystko zmienia się, gdy pewnej nocy siada przed laptopem i dostrzega, że mąż nie wylogował się ze swojego konta na Facebooku. Jej wzrok pada na krótką wiadomość o treści „wybaczam ci”, pochodzącą od nieznajomej dziewczyny.

Bagatelizuje sprawę, ale gdy budzi się rano, okazuje się, że nadawczyni popełniła samobójstwo na samym środku placu Konstytucji w Warszawie. Ina stara się odnaleźć wiadomość, ta jednak znika bez śladu. Mąż zaś twierdzi, że nie ma pojęcia, kim jest dziewczyna, która odebrała sobie życie, ani co stało się z wiadomością.

Ina zaczyna odkrywać, że to nie jedyna tajemnica, którą ukrywał przed nią partner…

Recenzja:

Wybaczam ci to moje pierwsze spotkanie z twórczością Remigiusza Mroza. Ogromnie zaintrygował mnie opis tego tytułu, gdyż lubię thrillery pełne tajemnic, a ten zdawał się być nimi przepełniony po brzegi. I nie myliłam się, bo niemal całą książkę czytałam z zapartym tchem, bo autor wielokrotnie myli tropy i zaskakuje, ale… zakończenie ogromnie mnie zawiodło. Stąd właśnie enigmatyczny znak zapytania przy ocenie.

- Zamierzam znaleźć mojego męża – odparłam bez wahania. - I dowiedzieć się, o co tu chodzi.

Nie dziwi mnie fenomen Remigiusza Mroza, bo ma bardzo lekkie pióro i potrafi niesamowicie wciągnąć czytelnika w śledztwo. Nie mogę odnieść się do innych powieści, ale w Wybaczam ci nie ma nawet chwili wytchnienia – stale coś się dzieje, pojawiają nowe tropy, kolejne niespodzianki. Umiejętności budowania napięcia i serwowania wrażeń autorowi odmówić nie można. Sama fabuła również jest skonstruowana w sposób fascynujący, bo zagadki stopniowo są rozwiązane (i stale zjawiają się nowe), ale… gdyby książka zakończyła się na 388 stronie, byłaby dla mnie znacznie bardziej satysfakcjonująca, choć… z drugiej strony nie wszystkie wątki zostałyby wówczas rozwiązane. W tym miejscu mam impas z tą książką, ale jej zakończenie ciężko mi zaakceptować, bo zdaje mi się dość naciągane, że nie wspomnę, że wiele horrorów (i thrillerów) psychologicznych kończy się w sposób podobny. Myślę, że osoby, które nie miały przyjemności z takimi finałami będą zachwycona, ale dla mnie… nie było zbyt oryginalne, choć sam motyw jest fascynujący – podobnie jak dające do myślenia problemy społeczne.

- Mogło być gorzej – powiedział. - Moglibyśmy znaleźć płyty Zenka Martyniuka.

Pomarudziłam na zakończenie, ale to nie jedyna wada tej powieści – dla mnie. Jest jeszcze jedna – frustrująca główna bohaterka. W niektórych chwilach mogłabym się z nią zaprzyjaźnić, w innych… pragnęłam zamordować. Niemniej jej osoba nie popsuła mi przyjemności z lektury, bo – wbrew moim odczuciom – całkiem ciekawie jest ujęta psychologicznie, choć liczyłabym na nieco więcej głębi w przypadku protagonistki. Zresztą, mimo tych wad, nie ukrywam, że Wybaczam ci dostarczyło mi mnóstwa rozrywki i pochłonęłam tę książkę jednego dnia. Jak wspomniałam – pan Mróz ma lekkie pióro, a wśród tych całych tajemnic i gorączkowości, potrafi rozluźnić atmosferę nutką humoru, interesującą relacją czy nawiązaniami do polskiej rzeczywistości – m.in. do muzyki. Ba! W książce wspomniana zostaje także Chyłka, co z pewnością jest miłym easter eggiem dla stałych czytelników.

- (…) zasługujesz na to, żeby poznać prawdę.

- Nawet jeśli jest niewygodna?

- Szczególnie wtedy.

Wybaczam ci nie zachwyciło mnie, ale jest to bez wątpienia thriller dobry i warty uwagi. Ciąg kolejnych tajemnic i zdarzeń jest niełatwy do przewidzenia, a atmosfera bywa przyjemnie duszna – i tak zawrotna, że ciężko się oderwać. Tylko to zakończenie tak popsuło fenomenalną historię, ech… Mimo to polecam, bo przez niemal całą powieść bawiłam się przewybornie!