Paulina Zalecka - "Kanibal. Krzyk rozdartego serca"

Autor:  Paulina Zalecka

Tytuł: Kanibal. Krzyk rozdartego serca

Wydawnictwo: Niegrzeczne Książki

Data wydania: 2022

Ilość stron: 240

Ocena: 2/10

Opis:

Każda bestia ma swój słaby punkt, a każda miłość – ciemną stronę.

Aria Simons jest młodą kobietą z sercem na dłoni. Jej największym marzeniem jest adopcja dziewczynki, którą poznała podczas wolontariatu w sierocińcu. Jednak aby zostać jej pełnoprawną opiekunką, musi mieć stałą pracę. O jej zatrudnieniu na etat w opiece społecznej ma zadecydować wykonanie zadania – zdobycie zaufania mężczyzny, który mieszka sam w lesie…

Caden Slate, nazywany Kanibalem, nie dopuszcza do siebie nikogo. Lata w sekcie, która odebrała mu najbliższych, wydobyły na powierzchnię najbardziej brutalną i nieobliczalną stronę jego natury. Wydaje się, że nie pozostały w nim żadne ludzkie uczucia prócz wrogości i agresji – do czasu, gdy na jego progu staje drobna kobieta o szarych oczach.

Oprócz gwałtownej i niewytłumaczalnej fascynacji nic ich nie łączy. Ale Aria odkrywa, że Caden zasłania groźną i nieprzystępną maską oblicze pełne miłości. Wszystkie plany i marzenia tej dwójki legną jednak w gruzach, gdy dowiedzą się prawdy o sobie.

Co się stanie, kiedy Caden zniszczy największe marzenie życia Arii?

Recenzja:

Oczy mi krawaaawią taaaak baaaardzo! Czytałam poprzednią książkę tej autorki - i złego słowa praktycznie powiedzieć nie mogłam, po "Zrodzonym z gniewu" miałam ciarki na plecach: bo ta fabuła byłą oryginalna, pokręcona - na swój sposób genialna. Ale "Kanibal. Krzyk rozdartego serca" - mimo chwytliwego tytułu - jest jednak (chyba) na ten moment najgorszą powieścią, jaką czytałam w tym roku. Ups, prawda?

Zacznijmy od tego, że książka jest bardzo cieniutka - liczy ciut ponad dwieście stron - a z racji tego, że akcja mnie jak wiatr (a raczej jak jakiś huragan), to wszystko jest dosyć spłycone, napisane dosyć powierzchownie - i niestety: bez dobrego opisu uczuć i emocji. 

Sam prolog bardzo mi się spodobał - poznajemy historię Kanibala - który jest niewolnikiem i musi walczyć o przeżycie: więc dosłownie zębami jest w stanie zagryźć człowieka, celując prosto w tętnice. Nie spodziewajcie się, jednak, że Kanibal je ludzi - nie, on po prostu ma taką ksywkę, która nie pasuje i jest tak dodana od czapy: w końcu w późniejszym etapie Kanibal nawet jeździ samochodem... Także nie jest aż takim zwierzęciem i aż taką bestią, za jaką by go można było z pozoru uważać.

No i o tym, że Kanibal jest dalej człowiekiem, dowiaduje się Aria - dziewczyna, która chce zdobyć pracę w dziale pomocy społecznej - no i żeby otrzymać tę pracę, zostaje wysłana do Kanibala, żeby zrobić z nim jakiś wywiad i napisać sprawozdanie. No i (bo jakby to mogło być inaczej) - Kanibal ostatecznie ulega jej urokowi, przez co przełamują pierwsze lody. A na drugim spotkaniu? Już się całują, jedzą razem ciasto i w ogóle... 

Idzie to za szybko. Po prostu za szybko. W ogóle nie byłam w stanie odczuć, że Kanibala i Arię łączy coś więcej niż chwilowe pożądanie - instynktowne - ale to jednak wydawało się mało prawdopodobne, żeby była miłość. Ba, nie mówiąc już o tym, że przecież Aria była wtedy w pracy! No ale kto by ją tam podkablował - skoro Kanibal mieszkał w leśnej chatce i nawet sarny do niego nie chciały podchodzić?

Pomysł na tę historię był całkiem niezły. To wykonanie zawiodło. Kanibal, pomimo długiego życia w niewoli oraz stracie kobiety i dziecka, nie ma żadnych traum, żadnego stresu pourazowego: ot, wchodzi w relację z Arią, jakby był chłopakiem z sąsiedztwa, tylko trochę nieśmiałym, który czekał na nową dziewczynę od dobrych kilku lat. Mówiłam już, jak ta książka bywa absurdalna?

Najgorsze jest to, że to jest dopiero tom pierwszy - bo zakończenie także daje powód, by wyciągać takie wnioski. Wiecie, czemu to jest najgorsze? Bo zamiast napisać powieść na czterysta stron, która by wszystko fajnie wyjaśniła - i trochę spowolnić akcję, pogłębiając aspekty portretu i problemów psychologicznych - to wyszłaby z tego naprawdę jedna z ciekawszych książek, jakie miałam w tym roku okazję czytać. A tak to wyszło słabo: naprawdę bardzo słabo. 

Podsumowując: nie jestem w stanie polecić "Kanibal. Krzyk rozdartego serca". Jestem natomiast w stanie zapewnić, że "Zrodzony z gniewu" jest na dużo wyższym poziomie: i że tę pozycję jestem Wam w stanie zarekomendować. 

No cóż, można powiedzieć, że w przypadku "Kanibal. Krzyk rozdartego serca" coś "nie pykło" - bo zdecydowanie nie jest to literatura, do której chciałabym kiedykolwiek powracać: nawet swoimi myślami.