Paulina Machnicka - "Zagubiona"

Tytuł: Zagubiona

Autor: Paulina Machnicka

Wydawnictwo: Novae Res

Rok wydania: 2013

Liczba stron: 88

Ocena: 6/10

Opis:

Miłości nic nie może rozdzielić. Nawet śmierć.

Julia, dwudziestoparoletnia studentka – wychowanka domu dziecka - nie może pogodzić się ze stratą ukochanego. Nie dość, że była świadkiem jego wypadku, to jeszcze wszystko przypomina jej o martwym chłopaku. Najchętniej zanurzyłaby się w ciepłej kołdrze i nie ruszała w ogóle, ale są jeszcze na świecie osoby, które starają się jej pomóc – dwie koleżanki ze studiów i mama jej chłopaka.

Widzi ich starania, ale rozpacz przepełnia ją doszczętnie. W końcu nie zawsze miłość jest czymś, co zdarza się na co dzień. A szczególnie taka, która łączyła Julię i Micah. Bezpretensjonalna i szczera.

Refleksje Julii na temat tego, co jest dla nas ważne i jak bardzo można cierpieć popychają ją do czynu, który staje się dla niej wybawieniem.

Recenzja:

To nie będzie długa recenzja, bo książka była króciutka – trochę ponad 80 stron dużą czcionką, przeczytałam ją w czterdzieści minut.

Julia ma dwadzieścia jeden lat i zaczyna pisać dziennik, kiedy jej chłopak, Micah, ginie w wypadku. Książka jest stylizowana na pamiętnik, nie ma w niej żadnych dialogów, jedynie zapis przemyśleń zrozpaczonej dziewczyny, która nie może pogodzić się ze śmiercią swojego chłopaka.

Chociaż książka jest króciutka, zawiera spory ładunek emocji. Autorka sprawnie wplotła sporo pasujących cytatów (plus za te Charlesa Baudelaire’a z Kwiatów zła).

Jak podają psycholodzy, są cztery fazy żałoby: pierwsza: faza szoku i zaprzeczenia, druga: gniew, trzecia: rozpacz i w końcu – akceptacja. Niektórzy mają problem z przejściem przez wszystkie, zatrzymują się w jednej z nich i nigdy tak naprawdę nie dochodzą do siebie. Gdzieś przeczytałam, że żałoba powinna trwać 40 dni. Dziennik Julii opisuje 60 i jak możecie się domyślić, nie udaje jej się dotrzeć do tej ostatniej fazy. Nie naprawdę.

Nie chcę robić spojlerów, ale jeśli ktoś przeczyta opis na okładce, chyba sam się domyśli, jak potoczy się ta historia. Refleksje Julii na temat tego, co jest dla nas ważne i jak bardzo można cierpieć popychają ją do czynu, który staje się dla niej wybawieniem. I tutaj pojawia się moje zastrzeżenie. Ja wiem, dramatyzm i te sprawy, ale czemu ma służyć pisanie takich książek, w których zrozpaczona dziewczyna [na wypadek, gdyby ktoś się jeszcze nie domyślił, tu będzie SPOJLER] odbiera sobie życie, by połączyć się ze swoim chłopakiem? [koniec SPOJLERA]. Przeczyta to jakaś niestabilna emocjonalnie gimnazjalistka, potem rzuci ją chłopak i zrobi to samo.

Autorka chciała opowiedzieć o miłości, której nie rozdzieli nawet śmierć (nie bez powodu jej bohaterka ma na imię Julia), ale prawda jest taka, że wraz ze śmiercią osoby X, umiera tylko osoba X – inni muszą męczyć się dalej. Takie jest życie.

Zagubiona nie jest złym debiutem. Książka ma niewiele stron, ale widać, że autorka pisze całkiem sprawnie (kilka stylistycznych potknięć się znalazło, ale mniej wnikliwi pewnie nawet ich nie zauważą) i ma do tego dryg. Życzę jej powodzenia z kolejnymi powieściami, mam nadzieję, że będą już dłuższe. 

Za książkę dziękuję wydawnictwu Novae Res