Matt Rudd - "Anglicy. Przewodnik podglądacza"

Tytuł: Anglicy. Przewodnik podglądacza

Autor: Matt Rudd

Wydawnictwo: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego

Seria: Mundus

Rok wydania:2017

Liczba stron: 252

Opis:

Mapa życia codziennego Brytyjczyków

Podświetlona kopia rzeźby Dawida Michała Anioła, perfekcyjny trawnik w pasy, pawilon do jogi tantrycznej i siedemdziesięcioparolatek w stroju Adama – to tylko niektóre elementy ogrodu angielskiego według Matta Rudda. Autor zabiera nas w podróż po życiu codziennym mieszkańców swojego kraju. Zaczyna od kanapy, niezbędnej w domu każdego prawdziwego Anglika. Po drodze odwiedza między innymi kuchnię z wieloma nieużywanymi gadżetami. Wsiada też do pociągu podmiejskiego pełnego ludzi o ponurych twarzach, którzy wciąż powtarzają, że wszystko jest okej.

W prześmiewczy i pełen sarkazmu sposób autor rysuje portret uzależnionego od curry społeczeństwa, w którym „wapniacy” uwielbiają grać w bingo, a cała reszta kultywuje weekendowe picie do oporu. Chociaż Rudd nie szczędzi złośliwości swoim rodakom i wyciąga na światło dzienne ich słabostki, to jednak Anglików wciąż da się lubić. Są przecież mad but brilliant – szurnięci, ale genialni.

Recenzja:

Nie wiem, czy mieliście już do czynienia z serią Mundus Wydawnictwa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Ja poznałam ją dzięki książce W kraju Putina. Anglicy to kolejna pozycja, która zagościła w moim domu, ale czy przypadła mi do gustu równie mocno jak jej poprzedniczka?

Matt Rudd jest dziennikarzem znanym z humorystycznych tekstów, redaktorem i przede wszystkim Anglikiem. By napisać tę książkę, podróżował po kraju przez osiemnaście miesięcy i zbierał materiały. Nie bał się niczego – chodził po domach, nagabywał ludzi na peronie, usiłował nawet grać w bingo. Słowem, starał się zrozumieć Anglików, by później móc wytłumaczyć to, co nimi kieruje, swoim czytelnikom. I chociaż we wstępie obiecuje, że będzie się starał ograniczyć sarkazm, jest, jak już ustaliliśmy, Anglikiem, a co za tym idzie nic z tego nie wychodzi, bo sarkazm ma we krwi. Jeśli więc jesteście gotowi na przesyconą sarkazmem i ironicznym poczuciem humoru podróż po angielskiej ziemi, to zapraszam.

Zaczynamy… na kanapie. Bo każdy Anglik musi mieć kanapę i po ciężkim dniu pracy obowiązkowo musi swoje na niej odsiedzieć. Jeśli Anglik akurat nie śpi albo nie pracuje, pewnie znajdziecie go na kanapie. Kolejnym przystankiem będzie kuchnia. Jeśli czasem czujecie wyrzuty sumienia, że kupiliście gadżety, których w sumie nie używacie i które tak naprawdę do niczego nie są wam potrzebne, może pocieszy was to, że Anglicy mają pełne szuflady takich drogich, nieużywanych gadżetów. A im droższy i większy niż u sąsiadów, tym lepiej. Rudd pisze też o ogrodzie. Tym chyba różnimy się od Anglików, bo o ile i my lubimy wysiadywać na kanapie przed telewizorem i kupować niepotrzebne rzeczy, by zaszpanować przez znajomymi, o tyle nie znam chyba nikogo, kto zajmowałby się uprawianiem ogródka. Anglicy opanowali tę sztukę do perfekcji – jest to kolejne pole, na którym mogą rywalizować z sąsiadami, więc czemu nie?

W książce o Anglikach nie mogło też zabraknąć rozdziału o pracy – muszę przyznać, że dojeżdżanie po kilka godzin dziennie robi wrażenie. A co mnie najbardziej zaskoczyło, to że zaczepiani przez autora ludzie o piątej dwadzieścia pięć w poniedziałek rano dawali swojemu nastrojowi mocne siedem na dziesięć, często nawet osiem, a piątki zdarzały się sporadycznie. Zdaje się, że sam autor był tym zdziwiony. Nic dziwnego, nieustannie wychodził od stereotypów i choć czasem okazywały się prawdziwe (tak, Anglicy piją, lubią się zabawić i uwielbiają curry), to jednak najczęściej wychodziło na to, że Anglicy dalecy są od stereotypów. Autor z zaskoczeniem odkrył, że wcale nie są takimi ponurakami i zrzędami, za jakich uchodzą, a i w łóżku nie są tak oziębli, za jakich ma ich reszta świata.

W kolejnych rozdziałach Rudd opowiada o tym, jak ostro balują Anglicy po ciężkim tygodniu pracy, jak uwielbiają spędzać czas na wydawaniu pieniędzy na rzeczy, których nie potrzebują, jak świetnie się bawią, kibicując (albo grając w bingo, które jest swego rodzaju sportem narodowym w Anglii), w końcu jak zachowują się na drodze, plaży i w… sypialni. W tym ostatnim rozdziale autor opisał ciekawe zjawisko, o którym wcześniej nie słyszałam, a mianowicie dogging, który ponoć przywędrował już z Anglii do Polski.  

Choć książka Rudda w większej części była ciekawa (różne rozdziały były mniej lub bardziej interesujące, mnie na przykład nudził choćby ten o sporcie), trochę przeszkadzał mi ten wszechobecny sarkazm. Żeby nie było, lubię sarkazm. Nawet bardzo. Ale okazuje się, że w ilości, w jakiej serwuje go autor, jest męczący. Wychodzenie od stereotypów, by przekonać się, czy są prawdziwe, też nie do końca mnie przekonało, przede wszystkim dlatego, że autor strasznie przy tym narzekał i sam wychodził jednocześnie na najbardziej stereotypowego przedstawiciela swojej nacji.

Ostatecznie Anglicy to zajmująca lektura, która spodoba się wszystkim osobom ciekawym świata. Jeśli interesuje was życie współczesnych Anglików, możecie zabawić się w podglądacza i poczytać książkę Rudda. Ale uważajcie, bo możecie dojść do wniosku, że bycie Polakiem wcale nie jest takie złe. Zachęcam.

Książkę dostałam od Wydawnictwa Uniwersytetu Jagiellońskiego