Andrzej Pilipiuk – "Wampir z M-3"

Autor: Andrzej Pilipiuk

Tytuł: Wampir z M-3

Tytuł kolekcji: Mistrzowie Polskiej Fantastyki 22

Wydawnictwo: Fabryka Słów i Edipresse Polska

Rok wydania: 2018

Ilość stron: 264

Ocena: 4/10

Opis:

Być wampirem w PRL to nie przelewki. W społeczeństwie bezklasowym trudno tytułować się hrabią.
Płaszcz i smoking nosi albo kelner, albo iluzjonista, a krew obywateli Rzeczypospolitej Ludowej ma posmak deficytu i reglamentacji. Ale nie czas, by kąsać zblazowanych arystokratów w zacisznych buduarach. Prawdziwy walor odżywczy ma krew opasłych badylarzy, cinkciarzy, partyjnych kacyków i córeczek UB-eków.

Recenzja:

Czy jakiekolwiek czasy są dobre na to, by zostać wampirem? Na pewno nie PRL, gdy w społeczeństwie bezklasowym trudno tytułować się hrabią. Ale Gosia, dziewczyna, która właśnie obudziła się w trumnie, ostatecznie nie uważa tego za wielką przeszkodę. Chociaż jej nowy stan wydaje się dziwny, zwłaszcza, że nie może przejrzeć się w lustrze i okazjonalnie musi napić się krwi, da się go nie-przeżyć. Nawet, jeśli pojawiają się nowe problemy i okazuje się, że nie tylko wampiry to nie bajki wyssane z palca, a istnieją także wilkołaki, zombie czy zwykli łowcy. No i jeszcze partyjniacy oraz reszta licha także nie śpi...  

Przede wszystkim książkę czyta się bardzo szybko, głównie za sprawą lekkiej narracji. Pojawia się mnóstwo humoru, akcja toczy się w nie za szybkim i nie za wolnym tempie, a wszystko to okraszone jest kolejnymi ciekawostkami z opisywanego okresu, które pomagają wczuć się bardziej w tamtejszy klimat, dokładniej: pomagają dostrzec jego absurdy. Całość przypomina trochę karykaturalne dziełko napisane, by wyśmiać popularny zwłaszcza w latach publikacji książki topos romantycznego wampira, nieśmiertelnej miłości i wspaniałego życia nieumarłych. Mamy nawet nawiązania do tego typu publikacji i filmów, co tylko potęguje wrażenie śmieszności. W takich kategoriach Wampir z M-3 jest naprawdę fajną pozycją, bo jeśli nigdy nie lubiliście tych przesłodzonych opowieści o zakochanym krwiopijcy albo z biegiem czasu się one wam przejadły, ten tytuł ciekawie pokaże wam coś zgoła odmiennego. Do tego wrzucenie tego pomysłu w realia PRL-u nadaje całości jeszcze bardziej karykaturalnego wyrazu.

Skoro karykatura, to wiadomo, że wiele zachowań bohaterów jest tutaj przerysowanych. Dziewczyna, która po jednym spotkaniu z chłopakiem się w nim zakochuje, wampir badany przez lekarza, któremu wmawia, że wcale nie jest martwy… Wiecie, tego typu sprawy. Gdyby nie to, że jest to utrzymane w zabawnej formie i że książka jest krótka, mogłoby znudzić i raczej odpychać, ale dzięki właśnie niewielkiej ilości stron i humorowi przez powieść się wręcz przebiega i na końcu pozostaje po prostu ironiczny uśmiech.

Andrzej Pilipiuk jest „tropicielem ciekawostek z lamusa”, co i w Wampirze z M-3 da się odczuć. Czasami można wręcz odnieść wrażenie, że niektóre zostały wciśnięte na siłę i mogą zwyczajnie irytować osoby, które nie do końca lubią takie klimaty. W pewnym momencie wydało mi się nawet, że autor po prostu posunął się o krok za daleko w tej swojej prześmiewczej wizji, którą starał się zbudować i nie potrafił zatrzymać tego, co z tego wyszło. Miało być barwnie i oryginalnie – w końcu połączenie absurdów PRL-u z absurdami popkultury – ale skończyło się na dziwacznie z miejscowymi przedobrzeniami.

Mimo że nie męczyłam się z lekturą, nie wywarła też ona we mnie żadnych większych emocji. Przebrnęłam przez nią gładko, bez problemu i głębszej refleksji. Ot, książka na jeden wieczór, a sądząc po jej rozmiarach, nawet na krócej, która trochę umili czas, ale bez większego błysku. Nie powiem, że czytając ją, straciłam czas, ale mogę stwierdzić na pewno, że spotkałam się już z lepszymi tytułami Andrzeja Pilipiuka. Dlatego czekam na kolejny, który ukaże się w Mistrzach Polskiej Fantastyki i mam nadzieję, że będzie on dla mnie ciekawszy.