Anna Langner - "Zniszcz mnie"

Autor: Anna Langner 

Tytuł: Zniszcz mnie

Wydawnictwo: Kobiece

Data wydania: 2020

Ilość stron: 360

Ocena: 5/10

Opis:

On i ona.

Pogubiony imprezowicz i zbuntowana outsiderka.

Nie spodziewają się siły rażenia gorącego uczucia, które ich połączy.

Barry uchodzi za prawdziwą duszę towarzystwa, ale to tylko pozory. Tak naprawdę czuje się samotny i ma wiele kompleksów, które ukrywa pod tatuażami, piercingiem i ekscentryczną fryzurą. Nie jeździ motocyklem i nie zalicza panienek jak jego kumple.

Pewnego dnia zauważa tajemniczą nieznajomą, która na jego widok w panice ucieka i gubi swój szkicownik. Barry odkrywa, że dziewczyna ma wielki talent i ze zdziwieniem zauważa, że… każdy rysunek przedstawia jego.

Amy, którą wszyscy mają za dziwoląga, chce odzyskać swoją własność. Ma jednak pewien plan, w którym to właśnie Barry może jej pomóc.

Recenzja:

Uwielbiam romanse i erotyki - szczególnie te z wydawnictwa Kobiecego, które zazwyczaj może się poszczycić wydawaniem właśnie takich powieści. Postanowiłam więc sięgnąć po książkę Anny Langer, bo zarówno okładka, jak i opis, bardzo wpadły mi w oko. Niestety - pozycja ta okazała się jednak średnia. Były plusy i minusy, najprawdopodobniej związane z tym, że to dopiero druga powieść pisarki i dopiero rozpoczyna ona swoją drogę (a także dopiero rozwija ona swój warsztat). 

Barry to typowy badboy z wyglądu - chociaż nie podrywa on przypadkowych dziewczyn, to naprawdę można go za kogoś takiego uznać. Jeździ na desce, ma kolczyki, tatuaże i... ciekawą fryzurę. Ma też masę kompleksów, o których nikt nie wie, a swoje problemy rozwiązuje poprzez zażywanie narkotyków. Często też gada do siebie w myślach, zwracając się do siebie, jak do całkiem innej osoby - co jest dla mnie całkowicie szalonym zabiegiem autorki.

Pewnego dnia Barry poznaje Amy - z racji tego, że zostawia ona na trybunach swój szkicownik (pełen rysunków Barrego, co wcale nie jest dziwne). Amy okazuje się jeszcze dziwniejszym typem człowieka - chociaż ma ona oczywiście swoją trudną historię i duży bagaż doświadczeń, to czasem zachowuje się jak idiotka. Przykład: pyta Barrego, czy ma kolczyk na penisie, bo ona tak sobie go wyobrażała, jak szkicowała jego akrobacje na desce. No i ogólnie często wyobraża sobie Barrego, bo ma jakąś obsesję na jego punkcie. Jej myśli są nim przepełnione. 

Podam dwie pierwsze sytuacje, z samego początku książki, które utwierdziły mnie w tym, że ta powieść zasługuje na miano "szalonej" - bo fabuła naprawdę była aż za bardzo przesadzona i przekombinowana. Czasami prostsze historie są lepiej przyjmowane.

Numer jeden: Barry i Amy oglądali kopulację ślimaków, kiedy pierwszy raz się spotkali.

Numer dwa: Barry wtargnął do domu Amy (to miało być ich drugie spotkanie), po czym nagadał matce Amy w taki sposób, że ta wyrzuciła bohaterkę z domu, a on ją przygarnął do siebie. Kobieta jednak po kilku godzinach się wyniosła, zostawiając mu karteczkę, że chce z nim uprawiać seks w hotelu - podała nawet datę i godzinę.

Mam ochotę po prostu powiedzieć "aha". Nic więcej nie przychodzi mi do głowy. Ci bohaterowie i ich historie miałyby więcej sensu, gdyby osadzić ich w mniej udziwnionych sytuacjach. Ta fabuła nie wydała mi się za bardzo realna - ale jeśli ktoś kiedyś miał takie same doświadczenia, jak chociażby w tych dwóch przytoczonych sytuacjach, to proszę, zwróćcie mi uwagę, że ja po prostu nie wiem, jak wygląda życie...

Cała ta powieść wydała mi się jakaś chaotyczna. Z jednej strony wątki z siostrą Amy były fajne, sam wątek romansu też nie był zły, ale jak mówię - to na pewno nie będzie najlepsza powieść tej pisarki. Czekam na kolejną książkę, żeby zobaczyć, w jakim kierunku się rozwija. Mam nadzieję, że kolejna pozycja będzie dużo lepsza, bo jak najlepiej życzę polskim pisarkom.

Okładka mi się podoba. Fajne kolory, fajna grafika, fajne czcionki. Dawno nie widziałam takiej fajnej oprawy graficznej. Szkoda tylko, że okładka jest tak naprawdę największym plusem tej książki - bo wiele osób kupi z tego powodu tę powieść, a nie będą oni wiedzieć, że ta pozycja jest mocno szalona i wyrywa się ze wszelkich ram.

Nie będę się rozpisywała, bo wszystko, co chciałam, to już zawarłam. Nie chcę bardziej spojlerować, ani nic w tym guście. Mam nadzieję, że poczuliście się ostrzeżeni - że ta powieść nie jest na pewno najlepszą książką roku 2020. Wielu czytelnikom to się jednak podoba - bo średnia na Lubimyczytać jest bardzo wysoka. Nie wiem więc, co jest ze mną nie tak, ale nie byłam w stanie napisać innej recenzji i nie byłam w stanie nie opowiedzieć Wam o moich zastrzeżeniach.