Łukasz Staniszewski - "Małe Grozy"

Autor: Łukasz Staniszewski 

Tytuł: Male Grozy 

Wydawnictwo: Literackie 

Data wydania: 18 marca 2020 

Liczba stron: 159 

Ocena: 10/10 

Opis: 

Hipnotyzująca i magiczna opowieść z serca Warmii. 

Stary Jerycho hoduje pod powiekami perły, Michał Toporek konstruuje niemożliwe maszyny, moc opowieści Józwy jest tak nieodparta, że przyciąga wszystkie kobiety, Daniłło czyta w myślach, a Karolina burzy krew nawet w drewnianym strachu na wróble. Jeśli Warmia nie miała dotąd swojej mitologii – duchów, strachów, kusicielek i demonów – mieszkający w Olsztynie Łukasz Staniszewski wypełnia ten brak swoim brawurowym debiutem powieściowym. 

Pełne zmysłowości, zaskakujące i oryginalne historie, które tworzą realistyczny, a zarazem magiczny obraz Warmii – mikroświata, którym rządzą popędy, pragnienia i tęsknoty, a jedynym sposobem na zaspokojenie niepohamowanego apetytu na życie jest odnalezienie jedności z naturą, choćby i poza moralnością. 

Recenzja: 

Byłeś tu kiedyś? W miejscu dzielonym przez duchy, ludzi i zwierzęta? Niech ci się nie zdaje, że wiesz, kto jest kim! Nawet jeśli przemawiają do ciebie językiem, który rozumiesz. 

Tu myśli krążą swobodnie. Przynoszą ukojenie lub szaleństwo.

Gdy tylko zauważyłam, że Małe Grozy nawiązują do wierzeń Warmii i Mazur, od razu rzuciłam się na tę książkę. Opis debiutu Łukasza Staniszewskiego zapowiadał doprawdy magiczną i nietypową lekturę i… nie kłamał. Ta mikropowieść skradła mi serce!

Książka jest doprawdy specyficzna – pod każdym względem i w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Ludowość i magia się z niej wylewa, ale pomiędzy absurdami – bo i ich tu nie brakuje – kryją się zadziwiający realizm, swoista prawdziwość. Od pierwszych stron urzekł mnie poetycki i płynny styl autora – w tę powieść po prostu wpływa się, a nawet tonie, bo odłożyć na bok jej nie idzie. Zupełnie jakby jakaś leśna mara rzuciła na czytelnika zaklęcie. Bardzo sympatyczne zaklęcie. 

Boję się powiedzieć, co więcej o fabule, bo nie chcę psuć Wam przyjemności z odkrywania warmińsko-mazurskich cudów i dziwów wymalowanych przez Łukasza Staniszewskiego. Wiedzcie jednak, że jest tu doprawdy wiele, wiele naprawdę nietuzinkowych postaci oraz innych istot, których ludźmi nazwać za bardzo nie można, choć ludzcy się wydają. Kierują nimi rozmaite żądze, tęsknoty, pragnienia. Krótko mówiąc, bohaterowie ujmują równie skutecznie jak treść i budzą w czytaczu mnóstwo emocji – potrafią zarówno zachęcić do głębszej refleksji na temat życia, jak i rozbawić czytelnika, niekiedy w wręcz prostacki sposób. Urzekającym elementem książki Małe Grozy jest również miejsce, w którym toczy się akcja, bliskość natury, lasy… Jak wspominałam wcześniej – absolutnie zakochałam się w tym niepozornym tworze! 

Jak tu trafić? Zapytaj dziecko. Ono wskaże ci drogę na Warmię. A jeśli jesteś już zbyt głuchy i ślepy, żeby zrozumieć cokolwiek, dziecko cię zaprowadzi. Polecicie na łabędziu przytuleni do jego białej szyi, uważając, żeby głową nie zahaczyć o gwiazdy. W świetle księżyca zobaczysz rozwidlenie drogi. To tam.

Małe Grozy to nieprzyzwoicie udany debiut, cudownie ukazujący baśniowość Warmii i Mazur. Choć rozmiarem jest to przygoda krótka, tak dostarcza tylu emocji, przyjemności, ludowości oraz niebanalności, że aż ciężko uwierzyć, że książka ta ma zaledwie 150 stron. Jestem przekonana, że wielu czytelników pokocha to specyficzne miejsce oraz poetycki – i zarazem oszczędny – styl Łukasza Staniszewskiego. Mam nadzieję, że ten początkujący pisarz pokusi się o popełnienie podobnych tworów. Trzymam za niego mocno kciuki, a Małe Grozy polecam każdemu!