Bartosz Szczygielski - "Winni jesteśmy wszyscy"

Autor: Bartosz Szczygielski

Tytuł: Winni jesteśmy wszyscy

Wydawnictwo: Czwarta Strona

Data wydania: 27 stycznia 2021

Ilość stron: 391

Ocena: 5/10

Opis:

W piątkowe popołudnie, kiedy wszyscy myśleli już o weekendzie, Konrad Łazar zastanawiał się nad czymś innym. Próbował zrozumieć, jak doszło do tego, że była kochanka wykrwawia się na jego oczach i, co ważniejsze, dlaczego nie udało mu się tego przewidzieć.

Przecież na co dzień płacono mu za to, by zbierał informacje, układał je w logiczne ciągi i przewidywał następstwa pewnych wydarzeń. Był w tym naprawdę dobry.

Ale tego nie mógł przewidzieć. Podobnie jak faktu, że odtąd nikt w jego otoczeniu nie będzie bezpieczny, a śmierć upomni się o bliskich.

Wkrótce Konrad wyruszy do miejsca, w którym wszystko się zaczęło, a które należałoby spalić do szczętu.

Recenzja:

„Winni jesteśmy wszyscy” to najnowsza powieść Bartosza Szczygielskiego, która niestety nie wywołała we mnie większych emocji. Muszę przyznać, że zamówiłam tę książkę pod wpływem impulsu, a do lektury podeszłam bez żadnych oczekiwań. Nie zawiodłam się, ale również nie przeżyłam pozytywnego zaskoczenia.

Ale przejdźmy do sedna, czyli do treści. Głównym bohaterem powieści jest Konrad Łazar, mężczyzna po trzydziestce pracujący w korporacji na stanowisku researchera. Taka męska, zdecydowanie nudniejsza (przynajmniej na początku) i bardziej towarzyska wersja Lisbeth Salander. Moje skojarzenie z Salander nie jest przypadkowe, ponieważ Łazar również zostaje wplątany w usiane niebezpieczeństwami śledztwo, mające doprowadzić do odkrycia wielu interesujących faktów powiązanych z wydarzeniami, które niedawno stały się udziałem Łazara i jego bliskich, zmieniając ich życie na zawsze. Podobnie jak Lisbeth, Konrad również będzie miał swojego pomocnika, a raczej pomocniczkę, Izę. Trzeba powiedzieć, że rozwój relacji tej dwójki był jednym z mocniejszych punktów powieści. Do zalet zaliczam również naprawdę szybkie tempo akcji i komediowe elementy rozładowujące gęstą atmosferę, które, świadomie lub nie, autorowi udało się przemycić do książki. Taki misz-masz kryminału, sensacji i czarnej komedii zdecydowanie jest czymś co lubię. Prozę Szczygielskiego charakteryzuje również lekkość, wobec czego czyta się ją błyskawicznie.

Okej, wystarczy o plusach, wypadałoby wymienić jakieś wady. Mimo że nie jest to pozycja zła i nie mogę powiedzieć, że męczyłam się podczas lektury, mogłaby być przecież jeszcze lepsza. Największym minusem i słabym punktem fabularnym jest dla mnie niestety przewidywalność. Jestem wymagającą czytelniczką, którą trudno wpuścić w maliny, więc główny zwrot akcji, który zaproponował Szczygielski, nie zaskoczył mnie. Trzeba jednak przyznać, że rozwiązanie było naturalne i realistyczne, co nie zawsze jest takie oczywiste dla twórców tego gatunku, którzy nierzadko w pogoni za jak najbardziej zaskakującym zakończeniem wpadają w pułapkę absurdu. Przeszkadzała mi również niekonsekwencja w kreacji głównego bohatera, który z jednej strony przedstawiany był jako znakomity researcher, potrafiący znaleźć rozwiązanie problemu w oka mgnieniu, a z drugiej, raz po raz wikłał się w sytuacje, które sprawiały, że czasem kwestionowałam jego inteligencję, eufemistycznie rzecz ujmując. Inni bohaterowie zostali napisani porządnie, nie były to postaci z kartonu, zresztą Konrad również taką nie jest, ale… No właśnie. Ale. Czegoś mi w tym wszystkim brakowało.  

Podsumowując, „Winni jesteśmy wszyscy” ni grzeje, ni ziębi. Można przeczytać, ale nie trzeba. Widziałam jednak wiele bardzo pozytywnych opinii na temat tego utworu, więc jak zwykle, ostateczną decyzję pozostawiam wam.