Bianka Kunicka-Chudzikowska - "Na wieki wieków Pani Amen"

Autor: Bianka Kunicka-Chudzikowska

Tytuł: Na wieki wieków Pani Amen

Wydawnictwo: Oficynka

Rok wydania: 3 lutego 2021

Liczba stron: 360

Ocena: ?

Opis:

Chora na bezmiłość? Małgorzata, główna bohaterka powieści, nie zna uczucia miłości. Nie kochała nigdy nikogo, nawet rodziców i brata. Kobieta stara się zrozumieć, dlaczego tak jest. Kiedy dowiaduje się, że również jej matka cierpiała na tę samą przypadłość, coraz mocniej docieka prawdy. Towarzyszy jej w tym… jeden z czternastu Świętych Wspomożycieli.

"Na wieki wieków, Pani Amen" to niezwykła historia o życiu, miłości i niespełnieniu, otwierająca na duchowe doznania i wiodąca ku samopoznaniu.

Recenzja:

Temat bezmiłości w opisie Na wieki wieków Pani Amen ogromnie mnie zaintrygował – raczej nie jest on zbyt często poruszany w literaturze (a przynajmniej ja nie znam zbyt wiele książek z takim motywem przewodnim). Zachęcona dodatkowo niezwykle pozytywnymi ocenami i opiniami tworów popełnionych przez Panią Biankę Kunicką-Chudzikowską postanowiłam czym prędzej zapoznać się z tym tytułem i… nie było to zbyt udane spotkanie.

(…) historia naszej kultury oparta jest na kulcie miłości – do kobiety, do Boga, do rodziny. Na ten temat powstały największe dzieła, a te wartości są nam wpajane od dziecka jako najwyższe dobro.

Na wstępie zaznaczę, że nie uważam tej powieści za złą – myślę, że byłam po prostu niewłaściwym targetem i osoby dojrzalsze z całą pewnością mogą bez pamięci zakochać się w historii Małgorzaty, bo jest ona w jakiś sposób fascynująca. Mi wydała się nieco pretensjonalna, a postać głównej bohaterki krygująca się nadmiernie. Z jednej strony ją rozumiałam, współczułam i pochwalałam (w sferze chęci zmiany, poszukiwania odpowiedzi), a z drugiej… nie do końca potrafiłam jej uwierzyć, patrząc na jej czyny. Być może to kwestia różnicy wieku lub jakiejś mojej ignorancji w sferze bezmiłości - wszak i tutaj nie umiałam w stu procentach postawić się w jej sytuacji. Mam jednak wrażenie, że coś w kreacji Małgorzaty jest… nie tak – w niektórych jej decyzjach brak jakiegokolwiek sensu, konsekwentności, acz i to mogła być kwestia załamania (które też w pewnych scenach wypadało autentycznie, w innych… nieco sztucznie). Trudna sprawa.

Odnaleźć siebie, jak to trywialnie brzmi, a jednak bez tego nie da się uzyskać spełnienia, czymkolwiek ono jest.

Fabularnie książka też wypada w porządku – mamy szczegółowo zarysowaną historię Małgorzaty, poznajemy bardzo dokładnie jej przeszłość i stan obecny (jej związki, rodzinę, osobowość itp.), niemniej brak w tej opowieści jakiegoś polotu, choć nie wiem, czy to właściwe słowo. Dość ciężko mi się czytało tę książkę, bo styl autorki jest dość sztywny, jakby starała się trzymać bardzo mocno schematu, cudacznej ramy – a jednocześnie tej powieści daleko to sztampowości. W treści się kryje wiele naprawdę fenomenalnych odniesień – nie tylko pod względem religijnych (jak wspomina opis), ale i znaleźć tu można smaczki filozoficzne i historyczne. Kryje się tutaj także zwyczajna ludzka życiowość, całkiem przyjemnie podkreślona, ale… nie mogę wyzbyć się myśli, że całość jest bardzo pozowana. Chyba po prostu zabrakło mi spontaniczności w prowadzeniu opowieści.

(…) często robimy sobie krzywdę, analizując, niepotrzebnie rozbierając wszystko na czynniki pierwsze, a na koniec wyciągając błędne wnioski – skwitowała i zajęła się gotowaniem.

Na wieki wieków Pani Amen to książka, którą ciężko mi ocenić. Jak podkreśliłam powyżej, chyba po prostu nie byłam docelowym czytelnikiem w tym przypadku, choć i tak odnalazłam w jej treści coś dla siebie. Jeśli lubicie książki o poszukiwaniu – w dość nieoczywistym kontekście – z całą pewnością ta powieść przypadnie Wam do gustu, bo autorka serwuje tu ciekawe spojrzenie na miłość, niespełnienie i ogólnie życie. Polecam!