Catherine Ryan Hyde - "Używane serce"

Tytuł: Używane serce

Autor: Catherine Ryan Hyde

Wydawnictwo: Nasza Księgarnia

Rok wydania: 2012

Liczba stron: 320

Ocena: 4/10

Opis:

Chyba niedługo umrę. Może dzisiejszej nocy, we śnie. Może w przyszłym tygodniu. Trudno powiedzieć. Ćwiczę się w umieraniu od prawie dwudziestu lat.

Dziewiętnastoletnia Vida rozpaczliwie potrzebuje nowego serca. Czeka na nie bardzo długo i któregoś dnia wreszcie znajduje się dawca. Czy to jednak możliwe, aby wraz z sercem dziewczyna odziedziczyła niektóre wspomnienia i emocje jego poprzedniej właścicielki? Aby pamiętała miejsca, w których nigdy nie była? Między pogrążonym w żałobie mężem zmarłej kobiety a Vidą rodzi się trudna, bolesna więź granicząca z obsesją...

Recenzja:

            Jest tylko jedna rzecz, jakiej w życiu możemy być na sto procent pewni – umrzemy. Wszyscy, bez wyjątku. Każdy to wie, ale niewielu o tym myśli.

Jak to jest żyć ze świadomością, że nasze dni na tym świecie są policzone? Że umrzemy szybciej niż inni, bo w najbliższym czasie? Jak to jest kłaść się codziennie do łóżka i nie wiedzieć, czy jutro się obudzi?

            Vidia nie ma łatwego życia. Ba, ona w ogóle nie ma życia. Ze względu na chorobę jest przykuta do łóżka, o problemach normalnych nastolatków może przeczytać jedynie w książkach. Jej serce jest chore, nie pracuje tak, jak powinno. Walczy, ale w każdej chwili może braknąć mu sił – wtedy jego właścicielka umrze.

            Vidia ma dziewiętnaście lat i czeka na przeszczep. Pewnego dnia znajduje się dawca. Trzydziestoletnia kobieta, która zginęła pod kołami samochodu. Vidia dostaje nowe serce, dostaje życie.

            Używane serce to książka, która opowiada o poszukiwaniu siebie, o konieczności pogodzenia się z pewnymi rzeczami, o długiej, bolesnej drodze, którą trzeba przebyć, by odnaleźć własne „ja” – nie ważne, czy ma się dziewiętnaście, trzydzieści, czy dziewięćdziesiąt lat.

            Wydawało mi się, że powieść o dziewczynie, której przeszczepiono serce, będzie ciekawa. Autorka nawiązała do interesującej pod względem medycznym teorii o pamięci komórkowej. Wszystko pięknie, tylko sposób, w jaki to napisała, zupełnie do mnie nie przemówił. Stylizując książkę na pamiętnik nastolatki, odarła ją z głębszych emocji, uczyniła zbyt infantylną.

            Nie potrafiłam utożsamić się z bohaterami, nie potrafiłam poczuć tych emocji, które nimi targały – mimo że było ich mnóstwo, ja pozostałam obojętna. I z pełnym przekonaniem mogę powiedzieć, że to wina sposobu, w jaki autorka napisała tę powieść. Szkoda, bo problem, który poruszyła, jest naprawdę interesujący.

            Lubię czytać tego typu książki, ale Catherine Hyde nie umiała uczynić swojej opowieści porywającą. Póki co mistrzynią w opisywaniu ludzkich dramatów pozostaje dla mnie Heidi Hassenmüller.