Piotr Marzec - "Liroy. AutobiogRAPia"

Autor: Piotr Marzec

Tytuł: Liroy. AutobiogRAPia

Wydawnictwo: Anakonda

Rok wydania: 2013

Liczba stron: 240

Ocena: 9/10

Opis:

Autobiografia legendy polskiego rapu i producenta muzycznego, Liroya.

Recenzja:

Bo to Kielce, Kielce są bracie

Zajebista nora, lepszej nie znajdziecie*

           

            Jest w ogóle ktoś, kto nigdy nie słyszał o Liroyu? Chyba tylko aktualni uczniowie gimnazjów. Każdy, kto dorastał w latach dziewięćdziesiątych, dobrze zna ten pseudonim i istnieją duże szanse, że swego czasu słuchał na okrągło jego kawałków.

            Kielce są moim miastem rodzinnym, więc do Liroya mam szczególny sentyment. Jak chyba każdy fan polskiego hip-hopu dodatkowo darzę go szacunkiem, bo wyprzedził innych raperów o wiele lat i śmiało można nazwać go ojcem polskiego rapu. Przyznam szczerze, że kiedy zobaczyłam zapowiedzi jego autobiografii, nieźle się nakręciłam. Spodziewałam się czegoś dobrego i nie zawiodłam się, choć to co dostałam, nie do końca pokryło się z moimi oczekiwaniami.

            Piotr Marzec aka Liroy pisze o swoim dzieciństwie, o czasie, który poprzedzał jego sceniczny sukces. Bywało, że idąc wzdłuż Silnicy (Tu Silnica, Silnica płynie tu!*), zastanawiałam się, co obecnie porabia Liroy. Długo zapowiadana płyta pt. Przerwa powoli staje się legendą, którą można by porównać do Detoxu Dr. Dre. Chyba wielu przestało już wierzyć, że kiedykolwiek się ukaże. Miałam cichą nadzieję, że jego autobiografia zaspokoi moją ciekawość pod tymi względami. Nie odpowiedziała na moje pytania, ale dzięki niej poznałam bliżej historię Piotra Marca, historię, która okazała się fascynująca.

            Książka miała zostać spisana przez Grzegorza Halamę, ale jak można przeczytać w słowie od autora, brakło na to czasu, więc ostatecznie napisał ją sam Piotr Marzec. I wyszło mu to znakomicie! Wiadomo, jaka jest specyfika języka rapera, Liroy nie ma żadnych oporów przed używaniem przekleństw. I dobrze, bo brzmi dzięki temu naturalnie. Pisze szczerze, bezpretensjonalnie i z humorem. W prostych słowach przedstawia historię swojego życia, opisuje dom rodzinny, piekło, jakie przechodził z ojcem alkoholikiem, pierwsze ucieczki, potem wyjazdy za granicę, fascynację rapem. Dużo miejsca poświęca na opisanie swojego dzieciństwa, które w większości spędził na osiedlowych boiskach. Fakt, że uprawiał tyle sportów, był dla mnie nowością. Poza tym opisuje „miejskie życie”, wszystkie ustawki, osiedlowe bijatyki. Osiedle Sady, na którym mieszkał, obecnie jest wielkim blokowiskiem, ale odnoszę wrażenie że z chwilą, gdy nastała era komputerów, rzeczy, jakie Liroy opisuje w swojej autobiografii, przestały się dziać – przynajmniej na taką skalę. Kiedyś dzieciaki nie miały co robić, wychodziły więc przed bloki i próbowały jakoś zorganizować sobie czas – najczęściej wpadały przy tym na głupie pomysły. Teraz każdy siedzi w swoim mieszkaniu przed ekranem komputera, jego życie towarzyskie toczy się na fejsbuku. Słucha muzyki ze swojego iPoda, a z domu wychodzi, kiedy matka zmusi go do wyniesienia śmieci.

            Kiedyś było inaczej, ciekawiej. Choć niejednokrotnie się kradło i kombinowało, a półki w sklepach były puste, ludzie byli inni. Potrafili spakować się w jeden plecak i z zajumanym namiotem uderzać na Szwajcarię. Co jak co, ale wyobraźni Liroyowi nie można odmówić. I odwagi. Spełniał wszystkie swoje szalone pomysły, mając gdzieś konsekwencje (co przywodzi mi na myśl fragment jednej z jego piosenek: A baba do mnie mówi: „Jesteś chłopcze psychiczny”. Mnie to wali, mam młot pneumatyczny**).

            Mam bardzo dobre wrażenia po lekturze. Czytało się znakomicie, niejednokrotnie Liroyowi udało się mnie rozbawić. Dodatkowo zawsze fajnie czyta się o znanych miejscach. Piotrowi Marcowi mogę pogratulować szczerości i odwagi. Panie Piotrze, dobra robota!

            Czy polecam? Oczywiście, bo książka – mówiąc językiem autora – jest zajebista!

           

­­­­­­­­­­­­­­­­­____________________________________________

*Fragmenty z piosenki pt. Scyzoryk.

**Fragment z piosenki pt. Skaczcie do góry. 

Za książkę dziękuję wydawnictwu Anakonda