Åsa Larsson - "Aż gniew twój przeminie"

Autor: Åsa Larsson

Tytuł: Aż gniew twój przeminie

Wydawnictwo: Wydawnictwo Literackie

Data wydania: 2012

Ilość stron: 351

Ocena: 7/10

Opis:

Zakochani nastolatkowie, Wilma i Simon, nurkują późną jesienią w jeziorze Vittangijärvi, na dnie którego spoczywa kilkudziesięcioletni wrak samolotu. Ktoś uniemożliwia im wyjście na powierzchnię, blokując przeręblę drzwiami. Młodzi ludzie giną pod lodem.

Śledztwo prowadzą znani z poprzednich powieści Larsson komisarz Anna Maria Mella i Sven Erik Stalnacke. I tym razem włącza się w nie Rebeka Martinson, która pracuje w Kirunie jako prokurator.

Najbardziej pomocna w rozwikłaniu zagadki okaże się ... sama Wilma. Jak to możliwe?

Recenzja:

"Nazywam się Wilma Persson. Nie żyję. Nie wiem jeszcze dokładnie, co to znaczy."

To tej książki podeszłam z dużą dozą entuzjazmu i chyba trochę zawyżyłam moje oczekiwania. To mój błąd. Brałam tę książkę i autorkę za jakiś fenomen, bo z krajów Skandynawskich. Ten region kojarzyć się powinien oczywiście z majstersztykami kryminału.

"Aż gniew twój przeminie" to książką nieoczywista, wręcz tajemnicza, a jednocześnie powieść, która jest otwartą księgą. Paradoks, prawda? Właśnie tutaj roi się od paradoksów. Już w połowie tekstu poznajemy mordercę! Jak to, powiedzielibyśmy, co to za kryminał, który do końca nie utrzymuje napięcia? Otóż autorce udało się utrzymać taki stan mimo wyjawienia mordercy. Pani Larsson złamała konwencję tradycyjnego kryminału, ale o dziwo, nikt nie powinien się czuć zbulwersowany.  Koniec zaskakiwał, a to jest chyba najważniejsze w dobrych historiach. Poprzez połączenie kilku wątków, z których wcale nie odkrycie mordercy było najważniejsze, ale okoliczności zbrodni, stworzyła spójną całość. Obserwujemy historie, które pozornie nic nie łączy, ale to tylko pozory. 

Sam wątek Wilmy jako ducha nie był jakoś strasznie poruszający i wzruszający. Wręcz przeciwnie. Autorka chciała jak najbardziej zminimalizować emocjonalność tekstu. Nie wiem, czy to było zamierzone, ale podczas czytania czułam się, jakby ta postać była wyprana z emocji. Do czasu. Zaczęło się coś dziać w psychice Wilmy, co sprawiło, że zaczęła tęsknić za życiem. Mimo wszystko, czegoś brakowało mi w tej bohaterce (chyba można tak nazwać ducha?), nie wzbudziła mojego współczucia, a powinna. 

Zupełnie innym bohaterem był Hjamar Krekula. Ta postać jest fenomenem powieści. Tajemnicza, nie jednowymiarowa. On jedyny posiadał "drugie dno", do którego należało się przebić.  Autorka doskonale poradziła sobie z kreacją Hjamara, który nie przestawał zaskakiwać. Ogólnie rzecz biorąc, tylko ten jeden bohater całkowicie mnie urzekł, pozostali byli po prostu nudni i przewidywalni.

Co do akcji utworu, była ona dziwna. W pewnych momentach płynęła jak strumyczek, za kilka stron pędziła niczym rwąca rzeka. Takie pomieszanie czasem irytowało. Język prosty, czasem nawet zbyt banalny, ale tutaj doczepić się nie mogę. 

"Aż gniew twój przeminie" jest jak dla mnie historią, która nie tyle ma straszyć, ale przede wszystkim uczy radości życia, bo jest takie kruche. To jedno odczytanie. Ja pójdę ze swoją interpretacją dalej i powiem, że mnie ta książka trochę przeraziła. Uświadomiłam sobie,  jak łatwo zabić. Zamordować bez wyraźnego motywu, po prostu... zwyczajnie, jakby to była rzecz najbardziej oczywista. To jest właśnie rdzeń powieści. Jeśli ktoś do niego dotrze, może się rzeczywiście przerazić.

"Człowiek to ważna rzecz. Znaczymy więcej, niż potrafimy zrozumieć. A matka ziemia to nie żaden martwy głaz. Ona też żyje. Jeżeli gdzieś pod gołym niebem leżą zwłoki człowieka... to się czuje. Od wiedzy o tym wibrują drzewa. Kamienie. Trawa."

Wasza Ariada :)

Za książkę dziękuję Wydawnictwu Literackiemu :)