Katherine Rundell - "Odkrywca"

Autor: Katherine Rundell 

Tytuł: Odkrywca 

Wydawnictwo: Poradnia K 

Data wydania: 14 marca 2018 

Liczba stron: 372 

Ocena: 9/10 

Opis: 

Fred zawsze chciał zostać odkrywcą, jednym z wielkich podróżników i podziwianych dowódców wypraw. Kiedy samolot, którym leci, rozbija się w puszczy amazońskiej, chłopiec wraz z innymi ocalałymi dziećmi musi poradzić sobie w dżungli. Czy wiedza zdobyta dzięki lekturze przygodowych książek pozwoli mu znaleźć sposób na przetrwanie, a może i powrót do domu? Czas prawdziwej próby ma dopiero nadejść… 

Recenzja: 

Wakacje to doskonały czas na odkrywanie nieznanego, dlatego też uznałam, że lekka powiastka o przygodach w amazońskiej puszczy to lektura, która z pewnością pozwoli mi się odprężyć. I nie myliłam się, bowiem Odkrywca jest książką niebanalnie piękną, wzruszającą i przezabawną, jednakże… nie spodziewałam się, że tak bardzo trafi do mojego serducha. Wręcz absurdalnie się w niej zakochałam! 

- Jak wszyscy pomrzemy w nocy, to będzie przez was – rzekła Con. 

I z tą optymistyczną myślą Fred począł oddalać się od gęstej aury nocy i od dżungli – zapadając w sen. 

Powieść jest niesamowita w każdym aspekcie i – prawdę mówiąc – nie mam pojęcia od czego zacząć. Pierwszą rzeczą, jaka przychodzi mi na myśl, gdy myślę o największych atutach Odkrywcy jest kapitalne poczucie humoru, niekiedy nieco czarnego. Książka bogata jest w zabawne przepychanki słowne, przepełnione bystrymi ripostami, a w opisy wkradają się komiczne porównania (m.in. nazwanie wąsów groteskowymi brwiami nad wargą). Wiele radości do całości wnosi również 5-letni Maksiu z groźbami obsiusiania, który jest najbardziej pocieszną postacią EVER – jest przesłodko irytującym szkrabem, nie da się go nie kochać! 

- Twoja wyższość wobec świata budzi respekt, ale masz we włosach sępie łajno, które odejmuje ci powagi.*

Historia, którą maluje przed nami Katherine Rundell, nie jest całkowicie wesoła. Dzieci wszak wzięły udział w katastrofie samolotu, a na dodatek mierzą się z większymi lub mniejszymi problemami – odrzuceniem, niedocenianiem przez rodzica. Niemniej mają siebie i z przyjemnością śledzimy rodzącą się pomiędzy nimi przyjaźń oraz ich rozkwit – młodzi bohaterowie charakteryzują się bowiem niebywałą dociekliwością i bezwstydną wręcz radością (i odrobiną odrazy, choć i ja poczułam obrzydzenie na myśl o jedzeniu ptaszników, fuj!). Fantastycznie przemierza się z nimi nieznane oraz poznaje dżunglę – nieokiełznaną, szaloną, wielką. 

- To zębate ryby! PIRANIA! Nie da się zgłębić ich psychiki! (…) 

- Myślę - odparła – że liczba mnoga wyrazu „pirania” to „piranie”. 

- Pewnie, pewnie! Nawet przed pożarciem pamiętaj o gramatyce. 

Z powieści dowiadujemy się także wielu rzeczy, o których raczej nie uczy się w szkołach, smakuje nieco survivalowych umiejętności i poznaje dziką florę i faunę (w tym uroczego leniwca i sępa). Warto tutaj również dodać, że autorka podejmuje tutaj łagodnie i nieco ekologicznie-moralne tematy, zmuszają do refleksji na temat odkryć, przez którą autochtony oraz ich osady zostały zdziesiątkowane z powodu kontaktu z Europejczykami (nie tylko przemocy, ale i przyniesionych chorób). 

Odkrywanie to podróż w nieznane. A czasem – powrót do domu. 

Odkrywca to powieść pełna wrażeń, humoru i wzruszeń. Nie można się od niej oderwać nie tylko przez wzgląd na przygodę i pociesznych bohaterów, ale i język, którym została napisana. W treść wkradają się poetyckie porównania, niekiedy proste – innym razem bajeczne, które dodają powieści klimatu i piękna, czynią całość wyjątkową. Co więcej, rozdziały są urozmaicone ilustracjami, dzięki czemu książka jest miła nie tylko dla ducha, ale i dla oka. I choć nie brakuje jej dziecięcego wdzięku, polecam ją i młodym, i starszym czytelnikom równie gorąco. Nie zawiedziecie się! 

*to o Maksiu 💓