Sam Sykes - "Siedem czarnych mieczy"

Autor: Sam Sykes 

Tytuł: Siedem czarnych mieczy 

Cykl: Śmierć imperiów, tom 1 

Wydawnictwo: Rebis

Data wydania: 1 września 2020 

Liczba stron: 656 

Ocena: 6/10 

Opis: 

Okradziono ją z magii. 

Pozostawiono na śmierć. 

Zdradzonej przez tych, którym ufała najmocniej, i odartej z magii Sal Kakofonii nie pozostało nic prócz imienia, sławy i legendarnej broni. Ma jednak wolę silniejszą od czarów i świetnie wie, dokąd pójść. 

Blizna to kraina rozdarta przez potężne imperia, do której zbuntowani magowie się udają, żeby zniknąć, zhańbieni żołnierze umrzeć, Sal zaś idzie tam z mieczem, bronią i listą siedmiu nazwisk. Zemsta sama w sobie jest nagrodą. 

Recenzja: 

Czasami sięgamy po książkę i – choć pięknie się z opisem zapoznaliśmy – otrzymujemy coś zaskakująco innego, aczkolwiek to „inne” nie zawsze znaczy złe – wszak niespodzianki bywają też miłe. Siedem czarnych mieczy okazało się dla mnie zadziwiającą lekturą, gdyż… łączy w sobie fantasy, western i steampunk, a nierozważnie sądziłam, że to – po prostu - pełnokrwiste fantasy. Muszę przyznać, że akurat ten element okazał się dla mnie przyjemną siurpryzą… 

Historię poznajemy z perspektywy Sal Kakofonii, która jest… postacią równie nietypową, jak sama powieść. To chyba najbardziej wulgarna i upierdliwa kobieca postać, z jaką w literaturze się dotychczas spotkałam. Można ją jednak polubić (bo nawet zwraca się do nas w treści), choć jej roztrząsanie niektórych tematów i milion porównań, tudzież myśli, potrafią czytelnika przyprawić o zawrót głowy. Autor zdecydowanie nie potrafił znaleźć tutaj kompromisu pomiędzy akcją, a uzewnętrznianiem się Sal, przez co książkę niełatwo się czyta, a sama (anty)bohaterka – choć humorystyczna, fantastycznie cięta i bezwzględna – z czasem staje się męcząca i irytująca . A szkoda, bo zarówno ona, jak i fabuła miały przeogromny potencjał, bo autor ciekawie kreśli i tło powieści, i cały świat, i… wszystko jest piękne, tylko… za bardzo jest przegadane. Siedem czarnych mieczy z powodzeniem mogłoby być o jedną czwartą krótsze, a nic by na tym nie straciło (a wręcz by zyskało – grono mniej umęczonych czytelników). 

Co ciekawe, choć całość nastawiona jest na rozrywkę, a cynizm i humor tutaj królują, tak… nie brakuje tutaj i wielu zadziwiająco przemyślanych i raczej niespotykanych elementów w fantastyce. Ogromnie przypadło mi tutaj do gustu przedstawienie magii (coś za coś), kreatywne nazwy broni oraz potworzyska, a także przedstawienie historii uniwersum, dzięki czemu czytelnik doskonale wie co, jak i gdzie (choć uważam, że i te tematy są nieco nad wyrost opisane). Szkoda tylko, że w tym ostatnim wypadku, autor niemal co rozdział skacze do innego wątku i choć świat w oczach czytacza rozbudowuje to… nie daje za wiele akcji. Znacznie lepiej mu tutaj idzie przedstawianie bohaterów i relacji, w tym wypadku nie mam mu nic do zarzucenia, może poza – pewnie wiecie, co chcę powiedzieć – zbytnim rozpisywaniem się w niektórych kwestiach. Jakim cudem nikt nie przystopował tego przebogatego do mdłości opisywańska? 

Króciutko podsumowując, Siedem czarnych mieczy jest fantastyką zdecydowanie wartą uwagi, jednakże obawiam się, że wielu się do tej książki zniechęci. To pierwszy tom cyklu i żywię nadzieję, że autor przyłożył tak wielką wagę do tworzenia wszystkiego, aby w kolejnych tomach dać czadu i zachwycić nas wartką akcją oraz kolejną dawką niewybrednego humoru, by jego książka ponownie okazała się dla mnie niespodzianką – acz tym razem z innych względów. Polecam dla wytrwałych miłośników niebanalnej fantastyki, magii i… rewolwerowców. 

P.S. Teraz często wciska się w książki i seriale wątki LGBT+, warto dlatego napisać, że Sal jest biseksualna. Wspominam o tym, ponieważ ten motyw wprowadzony jest tutaj swobodnie i nie gryzie w oczy! Ba! Jej relacja z pewną bohaterką jest doprawdy ciekawa, dlatego nawet jeśli ktoś jest mniej tolerancyjny – niech się nie zraża. :)