Urszula Gajdowska - "Zadziorna baronówna"

Autor: Urszula Gajdowska 

Tytuł: Zadziorna baronówna

Wydawnictwo: Szara Godzina

Data wydania: 2021

Ilość stron: 384

Ocena: 5,5/10

Opis:

Wśród szlachcianek dwudziestopięcioletnia baronówna Sabina Ostrowska uchodzi za podstarzałą ekscentryczkę… wręcz czarną owcę. W powszechnej opinii Bóg pokarał ją inteligencją, kąśliwym językiem i żywym temperamentem. Poza tym (o zgrozo!) nie posiada męża, a nawet nie zamierza słuchać o żadnym kawalerze. Sabinę śmiertelnie nudzi salonowe życie. Kryminalne śledztwa, które w kręgach arystokracji prowadzi jej ojciec, to co innego. Wprawdzie niebezpieczne przygody nie są dla panien z dobrych domów, ale ciotka Gertruda widzi w nich szansę na utemperowanie niesfornej bratanicy i wydanie jej za mąż. Baron Wiktor Godlewski wydaje się kandydatem wręcz idealnym… Czy ten podstępny plan się powiedzie? Zadziorna baronówna to pierwszy tom cyklu obyczajowo-historycznego W dolinie Narwi, którego fabuła rozgrywa się na Podlasiu w pierwszej połowie XIX wieku.

Recenzja:

"Zadziorna baronówna" to debiut - a zarazem pierwszy tom cyklu obyczajowo-historycznego o wdzięcznym tytule "W dolinie Narwi". Czy ta pozycja mnie porwała? Nie do końca, mimo ogromnego potencjału, który miała. Wydaje mi się jednak, że wiele osób oceni tę pozycję lepiej niż ja - bo ja jednak przywykłam do opisu okolic XIX wieku z romansów historycznych, gdzie akcja dzieje się zwykle w Anglii lub Ameryce - i gdzie często wątki obyczajowe i miłosne mieszają się z jakąś tajemnicą, ale też z ogromną dawką humoru i świetnego opisu uczuć i emocji. W powieści, którą dziś recenzuję, przede wszystkim zabrakło mi lekkości pisania i czegoś, co sprawiłoby, że się podczas czytania będę doskonale bawić. Czy to jednak zła pozycja, której nie polecam? Nie, zdecydowanie nie - bo nawet ja będę polowała raczej na drugi tom, żeby się przekonać, jak rozwija się warsztat tej autorki! 

Główną bohaterką jest Sabina Ostrowska - córka barona, która ma już dwadzieścia pięć lat, ale w związku z tym, że odrzucała wszystkie możliwe propozycje oświadczyn, dalej jest panną - i niektórzy uważają, że niebawem to będzie nawet starą panną, bo mimo jej urody: niestety ma też zbyt niewyparzoną buzię i wielu to odstrasza. Ba, nawet jej ojciec zgadza się z jej ciotką, że pewne zachowania damie nie pasują. A tu proszę, mimo wszystko Sabina Ostrowska jest dosyć wyjątkowa i ekscentryczna, bo nie do końca umie wpisać się w kanon damy dziewiętnastowiecznej. 

Ojciec Sabiny zajmuje się rozwikływaniem kryminalnych śledztw - co bardzo ciekawi jego córkę, która z wielkim zapałem chciałaby dołączyć do swego rodzaju rodzinnego biznesu. Ojciec w końcu jej ulega, przydzielając pierwsze zadanie. W międzyczasie przydziela jej jednak także wsparcie, o którym dziewczyna nic nie wie - barona Wiktora Godlewskiego, dla którego serce Sabiny w pewnym momencie zaczyna bić odrobinę szybciej. Przynajmniej, dopóki Sabina nie dowiaduje się, że był on na przyjęciu specjalnie z powodu tego, żeby jej pilnować.

Jak się to wszystko później potoczy? Czy Sabina trochę utemperuje swój temperament? Czy będzie w stanie przestać myśleć o przystojnym Wiktorze? I jak do tego wszystkiego mają się te kryminalne śledztwa? Tego musicie dowiedzieć się już podczas czytania! 

Polubiłam kreację bohaterów - mimo tego że uważam, że w niektórych sprawach Sabina, chociaż doskonale rozumiem jej chęć tego, by dążyć do równouprawnienia i tolerancji, nie wpasowywała się w początek XIX wieku, w którym to ulokowana była akcja. Mimo wszystko bardzo ją polubiłam i sympatią zapałałam też do Wiktora. 

Chociaż fabuła momentami nie do końca mnie porwała - i chyba nie do końca wszystkie jej aspekty zostały przemyślane w taki sposób, żeby autorka ciągle zaskakiwała czytelnika, to jednak mimo wszystko uważam, że potencjał był - i w sumie dalej jest. Jestem ciekawa, jak to wszystko rozwinie się w kolejnym tomie - i czy pod kątem warsztatu pisarskiego Urszula Gajdowska zyska ode mnie kilka dodatkowych punktów. Mówi się, że jak się tylko trenuje i pisze, to musi być progress - więc ja trzymam kciuki, żeby tak właśnie było, bo takich powieści obyczajowo-historycznych ciągle mi mało na naszym rynku wydawniczym!

Przede wszystkim mnie się tę pozycję czytało bardzo powoli ze względu na to, że brakowało mi w niej takiej lekkości. Nie wiem, czym to było spowodowane, bo raczej wszystko napisane jest w sposób bardzo prosty i klarowny, natomiast ja takiej wielkiej frajdy z czytania nie odnalazłam - chociaż czym dłużej czytałam, tym lepiej mi się czytało. 

Podsumowując: według mnie to raczej przeciętny debiut, ale mimo wszystko uważam, że decyzję o tym, czy chcecie przeczytać, czy nie chcecie, musicie podjąć sami. Ja dodam, że w internecie jest już masa pozytywnych opinii na temat tej pozycji, a jak wspomniałam - wydaje mi się, że jestem jednak już zbyt wybrednym czytelnikiem, nauczonym czerpania radości z innego typu opowieści z tłem historycznym, aby "Zadziorna baronówna" w stu procentach mi się podobała. Możecie jednak dać jej szansę i zobaczyć, dokąd Was to zaprowadzi. Mam nadzieję, że Wy będziecie podczas czytania bawić się dużo lepiej.