Sophie Anderson - "Dom na kurzych łapach"

Autor: Sophie Anderson

Tytuł: Dom na kurzych łapach

Wydawnictwo: Young 

Data wydania: 29 stycznia 2020

Liczba stron: 328

Ocena: 8/10

Opis: 

Dwunastoletnia Marinka mieszka z babcią w niewielkiej chatce. Co może być w tym niezwykłego? Cóż, nie każdy mieszka z prawdziwą Babą Jagą w domu na kurzych łapach, który co chwilę wędruje w inne miejsce. Może ukrywać się w ciemnym lesie, lub przycupnąć pod szczytem wysokiej góry, gdzie nikt go nie znajdzie. Nikt z żywych.

Babcia jest Strażniczką Bramy pomiędzy światami i wskazuje drogę umarłym. Marinka czuje się przez to bardzo samotna. Jak ma znaleźć przyjaciela, mieszkając w domu, który wciąż ucieka od ludzi pełnych życia?

Kiedy poznaje dziewczynkę ze świata umarłych postanawia pielęgnować tę przyjaźń wbrew wszystkim zasadom. Przez jej decyzję Baba Jaga znika w tajemniczych okolicznościach. Marinka musi wykazać się teraz odwagą i odnaleźć ukochaną babcię po drugiej stronie Bramy. Dom na kurzych łapach ma jednak zupełnie inne plany.

Recenzja: 

Ostatnio mam słabość do baśniowych opowieści dla nieco młodszych czytelników i… pięknych okładek. Oczywiście, sięgnęłam po Dom na kurzych łapach nie tylko przez wzgląd na cudowną oprawą graficzną - zachęcił mnie tutaj przede wszystkim opis, zapowiadający cudowny świat, w którym Baba Jaga spotyka Anię z Zielonego Wzgórza. Obok takiego połączenia nie mogłam zwyczajnie przejść obojętnie! 

Chciałabym mieć normalny dom gdzieś tam, wśród żywych. I chciałabym mieć też normalną rodzinę. Ale nasza chata ma kurze łapy, a moją babcią jest Baba Jaga, Strażniczka Bramy pomiędzy światami. Moje marzenia są więc równie próżne jak czaszki tkwiące na kamiennym ogrodzeniu. 

Książka od razu przypadła mi do gustu – a to wszystko przez sympatyczną narratorkę, dwunastoletnią Marinkę. To dziewczynka pełna marzeń, która nie godzi się ze swoim przeznaczeniem. Jej obowiązkiem ma być zamieszkiwanie chatki na kurzej łapce, rozmawianie ze zmarłymi i oferowanie im ostatniego cudownego wieczoru, a to zdecydowanie nie jest to, co Marinka chce robić. Stara się odmienić swój los, ale nie jest on zbyt łaskawy, a… sytuacja się stale zmienia, komplikuje – a domek na kurzej łapce przemieszcza. Co tu dużo mówić – niełatwo jest być dwunastolatką z rodu Jagów… 

Sophie Anderson bardzo nietypowo ukazała w swojej powieści motyw Baby Jagi, sięgając nie tylko do folkloru krajów słowiańskich, ale i krajów meksykańskich. Karmienie zmarłych, tańce i śpiewy – te elementy od razu skojarzyły mi się z disneyowskim filmem animowanym Coco. Tytułowy dom na kurzych łapkach również jest niezwykły, bowiem żyje własnym życiem, a wokół niego buduje się ogrodzenie z kości, aby pomóc zmarłym w odnalezieniu Bramy między światami. To zaledwie zalążek cudów i dziwów w tej książce. Autorka stale czytelnika zaskakuje, intryguje i bawi, a jednocześnie wśród tych wszystkich osobliwości opowiada o uniwersalnych wartościach, poruszanych w wielu powieściach dla młodszych i starszych czytelników – marzeniach, poszukiwaniu siebie, sile przyjaźni i rodzinnych więzach. 

Nikt nie jest niczyją własnością, nie da się go zatrzymać na zawsze. Nic nie trwa wiecznie. 

Dom na kurzych łapach przepełniony jest folklorem, emocjami oraz nietuzinkowym klimatem. Styl Sophie Anderson jest baśniowy, a cała historia opowiedziana z zadziwiającą lekkością – z przyjemnością chłonie się każdą stronę. Nic dziwnego, że powieść zdobyła wiele nagród – m.in. The British Book Awards 2019 i Waterstones Children’s Book Prize 2019. Wspaniale magiczna przygoda, zachwycająca i wzruszająca – nie tylko dla dzieci, ale i dorosłych. I jeszcze ta piękna okładka, minimalistyczne ilustracje w środku i zdobne pierwsze strony rozdziałów - cudo. Polecam z całego serca!