Laura Gallego - "Strażnicy Cytadeli. Księga Axlin"

Autor: Laura Gallego 

Tytuł: Księga Axlin 

Cykl: Strażnicy Cytadeli (tom 1) 

Wydawnictwo: Młody Book 

Data wydania: 20 listopada 2019 

Liczba stron: 610 

Ocena: 8/10 

Opis: 

W świecie pełnym potworów ocalenie może zapewnić tylko ta księga! 

Świat, w którym żyje Axlin, jest nękany przez potwory. Niektóre atakują podróżnych na drogach, inne napadają i niszczą wioski, ale są też takie, które wślizgują się do domów, by porywać śpiące dzieci. 

Axlin od najmłodszych lat żyje w strachu, że w każdej chwili może paść ich ofiarą. Postanawia więc dowiedzieć się jak najwięcej o potworach i spisać swoją wiedzę w księdze, która mogłaby się stać swego rodzaju podręcznikiem i posłużyć innym ludziom za ochronę. 

Wkrótce jednak okazuje się, że jeśli dziewczyna naprawdę chce kogoś uratować, musi opuścić rodzinną wioskę i wyruszyć w podróż przez wielki i niebezpieczny świat. Podczas wędrówki odkryje rzeczy, których wcześniej nie potrafiła sobie nawet wyobrazić. 

Recenzja: 

Fantastyka młodzieżowa, w której nie brakuje niebezpieczeństw, jest bardzo bliska mojemu sercu. Właśnie dlatego Księga Axlin od razu zwróciła moją uwagę, bowiem nie mogłam odpuścić sobie lektury porywającej do świata pełnego potworów. Po książce spodziewałam się wielu wrażeń oraz nietuzinkowych istot i… wiecie co? Laura Gallego mnie nie zawiodła! 

(…) zapisujesz w swojej księdze to, co ludzie ci opowiadają ci o potworach, ale dodajesz też informacje wynikające z własnego doświadczenia. (…) Wkrótce to ty będziesz uczyć innych ludzi, jak walczyć z potworami.

Muszę przyznać, że dawno tak szybko nie wciągnęłam się w historię. Fabuła rusza od pierwszych stron, stopniowo wprowadzając nas w świat tytułowej bohaterki, który – co tu dużo mówić – do najprzyjemniejszych miejsc nie należy. Roi się w nim od różnorodnych potworów, które są całkiem oryginalne i noszą niebanalne nazwy (kudłony, mlaskacze, mózgosiorby…). Wbrew pozorom, nie one są najstraszniejszym aspektem życia Axlin, a ograniczenia i zasady, które niszczą indywidualność. Dziewczynka kuleje, a więc jej przyszły los sprowadza się do rodzenia dzieci, wszak w takim stanie nie może zostać wojowniczką. Krótko mówiąc – ludziom nie brakuje okrucieństwa, choć ciężko powiedzieć, aby ich działanie było całkiem złe. W tym świecie nie ma podziału na zło i dobro, bowiem i dobro może nieść ze sobą nieprzyjemne konsekwencje lub być podyktowane niewłaściwymi pobudkami… 

Chciała poznać go lepiej, ale czuła, że jej pytania nie są mile widziane, a w najlepszym razie, nie otrzyma na nie odpowiedzi. Bo jego zachowanie kwestionowało wszystko, czego nauczyła się o potworach. (...)

Skoro jesteśmy już przy pobudkach, warto wspomnieć tutaj kilka słów o bohaterach powieści. Całość skupia się przede wszystkim na Axlin oraz Xeinie, pozostałe postaci nieco giną przy nich, ale to nie znaczy, że są złe. Dziwny zabieg się tutaj również wkrada, bowiem szybko się zorientowałam, że… imiona zawsze mają w sobie nieszczęsny x. Nie mam pojęcia, dlaczego autorka tak pokrzywdziła ich (i czytelników, bowiem niełatwo jest spamiętać imiona, gdy wszystkie brzmią w pewnym stopniu podobnie), ale mam nadzieję, że ten zabieg to coś więcej niż widzi-mi-się i w przyszłych tomach poznamy genezę tego pomysłu. Podobnie jak ciężko odnaleźć w powieści i dobro, i zło, tak i postacie nie są czarno-białe, co uznaję za ogromną zaletę. Również relacje między-ludzkie ukazane są w całkiem realistyczny sposób, choć – uwaga, mały spoiler – nie do końca uwierzyłam w wątek miłosny pomiędzy głównymi bohaterami (niektóre ich działania i rozterki w kwestii więzi były… niezrozumiałe). Niemniej ich przepychanki i cała reszta otoczki przygody była naprawdę atrakcyjna, i choć w całość wkradała się infantylność i dziwaczne dialogi, nie przeszkadzało mi to z cieszenia się lekturą. 

Axelin od dawna marzyła, żeby znaleźć się w tym miejscu: mieście wolnym od potworów i z biblioteką gromadzącą setki książek. Ale kiedy wóz wtoczył się do wspaniałej Cytadeli, umysł dziewczyny był zaprzątnięty tylko myślą o odnalezieniu Xeina.

Atutem Księgi Axlin jest także lekki styl autorki oraz umiejętny sposób prowadzenia powieści. Książkę pochłania się bardzo szybko i choć ma przeszło sześćset stron, to czytelnik nie jest przytłoczony jej ogromem, absolutnie nie czuje się tego rozmiaru. Nie jest też zasypany informacjami, bo mimo tego, że są momenty nieco wolniejsze, poświęcone wyjaśnieniom i opisom, są one napisane w przystępny sposób i urozmaicone dialogami, czy też – zaraz potem – wartką akcją. Z powodzeniem można rzec, że Laura Gallego fantastycznie tutaj zrównoważyła wiele elementów, a jeśli dodamy do tego jej pomysłowość na fabułę i niepowszechne stwory to… książka czyta się sama. Oczywiście, pojawia się tutaj parę mniej oryginalnych pomysłów, znanych z innych tworów (w pewnej chwili czuć klimat nawet innej jej książki - Księga portali), jednak obecnie chyba ciężko stworzyć całkowicie świeżą i nowatorską fantastykę dla młodzieży. 

Księga Axlin to dopiero pierwszy tom cyklu Strażnicy Cytadeli (o, oni też są fenomenalnym wątkiem, jak i cały motyw Cytadeli, że tak napomknę), a już dostarczył mi wielu wrażeń i emocji. Przy tej powieści można się nie raz uśmiechnąć, a nawet zbierać szczękę z podłogi. Naprawdę, w kilku momentach czytałam książkę z szeroko otwartymi ustami, więc całkiem poważnie – uważajcie na szczękę. I choć jest to historia dla młodszych czytelników, to jestem przekonana, że i dorosły miłośnik fantastyki sympatycznie spędzi z nią czas. Polecam z całego serduszka i mam nadzieję, że niebawem zostanie wydany tom drugi… 💓

P.S. Zapomniałam dodać, że książka jest EPICKO wydana! I nie mam tutaj na myśli tylko klimatycznej okładki, ale… jej grzbiet to coś pięknego! Szkoda, że nie udało mi się tego dobrze uchwycić na zdjęciu. :(