Olga Gromyko - "Zawód: wiedźma", "Wiedźma opiekunka"

Autor: Olga Gromyko

Tytuł: Zawód: wiedźma, Wiedźma opiekunka

Cykl: Kroniki Belorskie, tom 1 i 2

Wydawnictwo: Papierowy Księżyc

Liczba stron: 544 + 504

Ocena: 10/10

Opis:

Tom 1: Wolha Redna to jedyna kobieta na typowo męskim wydziale magii Starmińskiej Wyższej Szkoły Magii, Wróżbiarstwa i Zielarstwa. Rudowłosa, wścibska, ciekawska... Posiadaczka wyjątkowego talentu do praktyk magicznych, nieprzeciętnej intuicji i inteligencji. Zapewne właśnie dlatego została wybrana przez mistrza do rozwiązania zagadki, która do tej pory pochłonęła już życie 13 osób, o wiele bardziej od niej doświadczonych.

W Dogewie, krainie zamieszkiwanej przez wampiry i inne stwory źle się dzieje. Umiera coraz więcej istot, a magicy wysyłani na ratunek nie powracają. Czy młodej wiedźmie uda się odkryć co, lub kto zabija, jeśli starsi i bardziej doświadczeni magowie polegli na polu bitwy?

Czy tak naprawdę Wolha Redna okaże się królikiem doświadczalnym, ofiarą czy wybawicielką?

Tom 2: Najbardziej wredną wiedźmę w historii świata czekają nowe wyzwania – na początek egzaminy końcowe w Wyższej Szkole Magii, Wróżbiarstwa i Zielarstwa.

Kiedy wydaje się, że wrota do wymarzonego życia stają przed dziewczyną otworem, musi ona udać się na staż do Jego Wysokości króla Nauma, a potem…potem już nic nie idzie zgodnie z planem.

Wolha Redna jednak nigdy nie poddaje się bez walki i nawet jeśli jej życiu zagraża śmiertelne niebezpieczeństwo, wciąż pozostaje wredną sobą.

Recenzja:

Ja nie wiem, jakim cudem się dotychczas uchowałam, bez znajomości Kronik Belorskich, podczas gdy inne książki Olgi Gromyko dobrze znam. Cykl o wiedźmie to po prostu majstersztyk, powieści złoto, humorystyczne, kąśliwe, fantastyczne i… zdecydowanie najlepsze w jej dorobku (a przynajmniej dwa pierwsze tomy – Zawód: wiedźma i Wiedźma opiekunka to pierwsza klasa). Jeśli jeszcze nie znacie Wolhy Rednej i jej upierdliwości, polecam czym prędzej sięgnąć po jej przygody, bo… WARTO!

Miecz w moim ręku jest straszną bronią. Przede wszystkim dla mnie.

O tym, że książki Olgi Gromyko są niemożliwe figlarne i słowiańsko-epickie, nie trzeba chyba nikogo przekonywać. Ot, wystarczy liznąć opisów jej dzieł, aby posmakować nieco tego zakręconego dowcipu i szaleństwa. A w treści kryje się znacznie więcej absurdów, również w kreacji bohaterów, które absolutnie nie przeszkadzają w lekturze – bo to fantastyka nastawiona na zabawę i dużą dawkę śmiechu. Czytając książki tej autorki trzeba się przygotować na napady niekontrolowanego chichotu (ja akurat zapoznawałam się z nimi w pociągu, więc prawdopodobnie inni pasażerowie wzięli mnie za wariatkę, ale kto by się tam przejmował…).

- Len, jesteś skarbem! – pisnęłam z zachwytem. 

- Wiem – smętnie zgodził się wampir. – A na dodatek durniem, jakiego ze świecą szukać.

Nie będę się rozdrabniać nad fabułą tych części (opisy całkiem przyzwoicie zdradzają, czego można się spodziewać), ale o rzeczach, które najbardziej mi się podobały wspomnieć warto (choć najchętniej powiedziałabym, że wszystko). Zacznę od kwestii bardziej technicznych, a więc stylu Olgi Gromyko, który uwielbiam, uwielbiam, uwielbiam! Opowieść prowadzona jest tutaj z niespotykanym polotem i lekkością, dzięki czemu łatwo się w nich zatracić i zapomnieć o całym świecie. Rozmyślania Wolhy Rednej całkowicie rozwalają system i autentycznie potrafią wywołać w czytelniku łzy (oczywiście przez atak śmiechu). Dodajcie do tego ciekawe uniwersum, pełne wiedźmy, wampirów oraz innych magicznych stworzeń, wartką akcję, tajemnice, liczne miłe niespodzianki i kapitalne dialogi – to po prostu musiało się udać! Co więcej, po zakończeniu obu tomów, nie umiem jednoznacznie stwierdzić, który wypada lepiej – oba są cudowne. Twórczości Olgi Gromyko nie da się nie kochać – podobnie jak Wolhy, która od razu wskoczyła do mojej topki ulubionych postaci kobiecych. Jak ja lubię takie wredotki!

- Twój niezrozumiały opór uderza mnie w samo serce!

- Gdybyś miała serce, tobyś mnie zrozumiała.

Zawód: wiedźma i Wiedźma opiekunka to przepełnione kąśliwym i zabawnym humorem pierwsze dwa tomy fantastycznie zapowiadającej się serii. Wiem, że poprzednie tomy zostały wydane już dawno, ale patrzę na ten cykl przez pryzmat wznowienia – wszak dopiero z nim miałam szansę spotkać Wolhę na swojej drodze i pozostałych jeszcze nie znam. Mam nadzieję, że w najbliższym okresie uda mi się zdobyć części kolejne, bo – wybaczcie, że się powtórzę – kocham tę wiedźmę! Polecam z całego serca absolutnie każdemu – to nieziemski poprawiacz humoru, a i pod względem fantastyki nie zawodzi!